នៅក្នុងសន្និសីទទូទៅខែ តុលា ឆ្នាំ ២០២០ ប្រធាន ណិលសុនបានធ្វើការអង្វរដល់សមាជិកសាសនាចក្រទូទាំងពិភពលោកឲ្យធ្វើការប្រមូលផ្តុំអ៊ីស្រាអែលនៅទាំងសងខាងនៃវាំងនន ។ បន្ថែមពីលើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនា ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និង ពង្សប្រវត្តិ លោកក៏បានបង្គាប់យើងឲ្យជួយស្ថាបនាសេចក្តីជំនឿ និងទីបន្ទាល់ « នៅក្នុងដួងចិត្តនៃជនទាំងឡាយណាដែលយើងរស់នៅជាមួយ ធ្វើការជាមួយ និងបម្រើ » ផងដែរ ។[1] ជាការឆ្លើយតបចំពោះការអំពាវនាវនេះ គណៈប្រធានតំបន់បានបន្តការអញ្ជើញមួយចំនួនដល់សមាជិកទាំងអស់នៅតំបន់អាស៊ី ដែលមួយក្នុងចំណោមនោះគឺការប្រមូលផ្តុំអ៊ីស្រាអែលមកចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ជាទីដែលគ្រប់សមាជិកថ្មី និងសមាជិកដែលត្រឡប់មកវិញទទួលអារម្មណ៍នៃការស្វាគមន៍ ក្តីស្រឡាញ់ និងការរាប់អាន ។
ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ អំឡុងពេលនៃការសិក្សាថ្នាក់បណ្ឌិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវទៅចូលរួមកម្មវិធីការផ្លាស់ប្តូរបទពិសោធន៍និស្សិតចំនួនពីរបីខែ នៅទីក្រុងម៉នតេរី ប្រទេសម៉ិកស៊ិក ។ ដើម្បីកុំឲ្យអស់លុយច្រើន គ្រួសាររបស់យើងបានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរតាមរថយន្តរយៈពេលបួនថ្ងៃ លើចម្ងាយផ្លូវជាង ២៤១៤គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុង ប្រូវ៉ូ រដ្ឋ យូថាហ៍ ទៅ ទីក្រុងម៉នតេរី ។ ២៤០ គីឡូម៉ែត្រចុងក្រោយ គឺជាផ្នែកដ៏លំបាកបំផុតនៃការធ្វើដំណើរនោះ ។ មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីយើងបានឆ្លងព្រំដែនចូលទៅប្រទេសម៉ិកស៊ិក អ្វីៗដែលយើងធ្លាប់ស្គាល់—ដូចជា សញ្ញាប្រាប់ផ្លូវ ម្ហូបអាហារ ភាសា វប្បធម៌—ពុំមានទៀតទេ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានការបារម្ភ និងភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ។ វាគឺជាបទពិសោធន៍ដែលមិនស្រួលក្នុងចិត្ត និងគួរឲ្យភ័យខ្លាច ។
បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំនៅទីក្រុងម៉នតេរី រំឭកខ្ញុំពីបទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នាមួយនៅពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបាននាំខ្ញុំមកចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ជាលើកដំបូង ។ ដូចជាបងប្អូនដែរ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំខុសពីគេ និងមិនស្រួលក្នុងចិត្តសោះ ជាពិសេសពេលខ្ញុំកត់សម្គាល់ឃើញថា ខ្ញុំស្លៀកពាក់ខុសគេក្នុងការប្រជុំនោះ ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថាមានពរណាស់ដែលសមាជិកបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្វាគមន៍ និងកក់ក្តៅជាខ្លាំង ។ រឿងគ្រប់យ៉ាងអាចក្លាយទៅជារឿងផ្សេង ប្រសិនបើសមាជិកមិនបានស្វាគមន៍និងធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅយ៉ាងខ្លាំងទេនោះ ។ ដូច្នេះក្នុងនាមជាវួដ ឬ សាខា តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយសមាជិកថ្មី ឬ សមាជិកដែលត្រឡប់មកវិញឲ្យទទួលបានអារម្មណ៍នៃការស្វាគមន៍ ក្តីស្រឡាញ់ និងការរាប់អាន ? នេះគឺជាគោលការណ៍ដ៏សំខាន់មួយចំនួនដែលខ្ញុំបានរៀនមកពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងមកពីអង្គភាពនានាដែលខ្ញុំធ្លាប់បានទៅចូលរួមក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ ។
យើងក៏សំដៅលើការស្ថាបនាសេចក្តីជំនឿ និងទីបន្ទាល់នៅក្នុងដួងចិត្តនៃជនទាំងឡាយណាដែលយើង រស់នៅជាមួយ ធ្វើការជាមួយ និងបម្រើ ។
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន
តម្លៃនៃព្រលឹងទាំងឡាយគឺមហិមាណាស់
នៅក្នុងអាលម៉ាជំពូក ៣១ អាលម៉ាបានអធិស្ឋានដោយអស់ពីចិត្តទៅព្រះដើម្បីឲ្យលោក និងដៃគូផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់លោកអាចជួយឲ្យសាសន៍សូរាំប្រែចិត្តជឿលើព្រះអម្ចាស់យ៉ាងជោគជ័យ ។ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់លោក យើងអាចមើលឃើញដោយងាយថា អាលម៉ាមានក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងអស្ចារ្យដល់សាសន៍សូរាំ និងបានទទួលស្គាល់នូវតម្លៃដ៏មហិមានៃព្រលឹងទាំងនេះ ។ ដូចទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា ៖ « មើលចុះ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រលឹងរបស់គេមានតម្លៃ ហើយពួកគេជាច្រើន គឺជាបងប្អូនយើងខ្ញុំ ហេតុដូច្នេះហើយ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានដល់យើងខ្ញុំនូវអានុភាព និងប្រាជ្ញា ដើម្បីយើងខ្ញុំអាចនាំបងប្អូនយើងទាំងនេះមករកព្រះអង្គវិញ » ។[2] ដូចជាអាលម៉ាដែរ ពេលយើងទទួលស្គាល់ « តម្លៃនៃព្រលឹងទាំងឡាយ គឺមហិមាណាស់ចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ »[3] នោះយើងនឹងទទួលបានការលើកទឹកចិត្តដោយក្តីស្រឡាញ់ដើម្បីធ្វើនូវអ្វីទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើក្នុងការជួយដល់មនុស្សទាំងឡាយនៅជុំវិញយើង ជាពិសេសសមាជិកថ្មី និងសមាជិកដែលត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីឲ្យស្ថិតនៅលើផ្លូវនៃសេចក្តីសញ្ញានេះ ។
ទង្វើនៃការបម្រើដ៏សាមញ្ញ
កាលពីម្ភៃឆ្នាំមុន គ្រួសាររបស់យើងបានប្តូរទីលំនៅទៅកាន់តំបន់ថ្មីមួយដែលនៅជិតកន្លែងការងារថ្មីរបស់ខ្ញុំ ។ នៅពេលយើងបានទៅចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់នៅថ្ងៃអាទិត្យដំបូង ប៊ីស្សព ភិតធី បានអញ្ជើញពួកយើងចូលក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ដើម្បីជជែកគ្នាលេងមួយភ្លែត ។ នៅថ្ងៃអាទិត្យក្រោយពេលយើងបានដើរចូលមកក្នុងសាលាប្រជុំ ប៊ីស្សព ភិតធីបានឈរចាំស្វាគមន៍ពួកយើង ហើយបានហៅកូនទាំងបីរបស់យើងម្នាក់ៗចំៗឈ្មោះ ។ ជារឿយៗ ខ្ញុំហៅកូនៗរបស់ខ្ញុំមិនសូវត្រូវចំឈ្មោះនោះទេ ។ ទឹកចិត្តដ៏ល្អរបស់លោក ទោះជាមើលទៅហាក់ដូចជាទង្វើដ៏តូចតាចក្តី ប៉ុន្តែបានធ្វើឲ្យពួកយើងមានអារម្មណ៍នៃក្តីស្រឡាញ់ និងការស្វាគមន៍ ។ ពេលខ្លះទង្វើនៃការបម្រើដ៏សាមញ្ញៗ—ដូចជាស្នាមញញឹម ការស្វាគមន៍ ការចាប់ដៃ—គឺជាអ្វីៗទាំងអស់ដែលត្រូវការដើម្បីផ្តល់ពរ និងលើកស្ទួយអ្នកដទៃ ។ ដូចដែលស៊ីស្ទើរ ប៊ីងហាំបានបង្រៀនថា « ពេលខ្លះ យើងគិតថាត្រូវធ្វើអ្វីមួយធំដុំ និងមានលក្ខណៈជាវីរជន « ដើម្បីរាប់ថា » ជាការបម្រើដល់អ្នកជិតខាងរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែទង្វើសាមញ្ញៗនៃការបម្រើអាចមានឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងទៅលើអ្នកដទៃ—ក៏ដូចជាខ្លួនយើងដែរ ។[4] មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើងត្រូវការការយកចិត្តទុក្ខដាក់ និងការគាំទ្ររបស់យើង ហើយទង្វើនៃការបម្រើដ៏សាមញ្ញៗរបស់យើងអាចផ្លាស់ប្រែជីវិតពួកគេលើសពីការស្រមៃឃើញរបស់យើងទៅទៀត ។
កិច្ចប្រឹងប្រែងរួមគ្នា
ជាការបន្ថែមទៅលើការខិតខំរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ យើងគួរតែខិតខំរួមគ្នាដើម្បីធ្វើឲ្យសាខា ឬ វួដរបស់យើងក្លាយកាន់តែមានការស្វាគមន៍ និងរាក់ទាក់ ។ កាលពីឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានមានឱកាសមួយដើម្បីទៅទស្សនកិច្ចនៅវួដមួយ ។ នៅពេលខ្ញុំបានដើរចូលក្នុងសាលាប្រជុំ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញមានអ្នកនាំភ្ញៀវឈរចាំស្វាគមន៍នៅច្រកចូលរួចជាស្រេច និងជជែកលេងជាមួយគ្នា ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំ ប៊ីស្សពបានប្រាប់ខ្ញុំថា វួដបានយកចិត្តទុក្ខដាក់ជាពិសេសចំពោះសមាជិកថ្មី និងសមាជិកដែលត្រឡប់មកវិញ ដោយធានាឲ្យបានថា ពួកគេទទួលបានការស្វាគមន៍ ហើយពួកគេមិនអង្គុយតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់ឡើយ ។ វួដក៏បានខិតខំដោយឆន្ទៈក្នុងការផ្តល់អនុសាសន៍សម្រាប់ការចាត់តាំង ឬ ការហៅបម្រើដើម្បីជួយពួកគេឲ្យរីកចម្រើន និងទទួលអារម្មណ៍នៃការរាប់អាន ។ ជាការពិតណាស់ ក្រុមប្រឹក្សាវួដ ឬ សាខាអាចដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់មួយក្នុងការជួយប្រមូលផ្តុំអ៊ីស្រាអែលដោយការធ្វើឲ្យសមាជិកថ្មី ឬ សមាជិកដែលត្រឡប់មកវិញទទួលអារម្មណ៍ស្វាគមន៍ ក្តីស្រឡាញ់ និងការរាប់អាន ។
បងប្អូនប្រុសស្រី យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យ « ជួយអ្នកទន់ខ្សោយ លើកដៃដែលរោយ ហើយចម្រើនកម្លាំងដល់ក្បាលជង្គង់ដែលញ័រផង » ។[5] នៅពេលយើងអធិស្ឋានដោយអស់ពីចិត្តដូចអាលម៉ា នោះយើងនឹងទទួលបាននូវវិវរណៈ និងការណែនាំដែលត្រូវការមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងដែលជាជំនួយក្នុងការខិតខំនេះ ។
សូមឲ្យយើងស្វែងរកអំណរដែលកើតមកពីការបម្រើដ៏ពិសិដ្ឋនៃការស្វាគមន៍សមាជិកថ្មី និងសមាជិកដែលត្រឡប់មកចូលរួមពិធីសាក្រាម៉ង់វិញរបស់យើង ជាទីដែលពួកគាត់អាចទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
[1] សូមមើល Russell M. Nelson, « Let God Prevail » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០២០ ទំព័រ ៩២–៩៥ ។
[2] អាលម៉ា ៣១ ៖ ៣៥
[3] គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៨:១០
[4] ជីន ប៊ី ប៊ីងហាំ « Ministering as the Savior Does » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៨ ទំព័រ ១០៤-១០៦ ។