ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំជាសមាជិកដំបូងគេបង្អស់នៅក្នុងសាខាជនបទតូចមួយនៅក្នុង វរណាមប៊ូល រដ្ឋវិចតូរៀ ប្រទេសអូស្រ្តាលី ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ បងស្រីខ្ញុំ និងខ្ញុំជាយុវវ័យតែពីរនាក់គត់នៅក្នុងព្រះវិហារ ។ នៅឆ្នាំទីបីនៃវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចូលរៀននៅសាលាអាហារូបករណ៍ក្នុងទីក្រុង មែលប៊ន ។ នៅថ្ងៃអាទិត្យ បន្ទាប់ពីការចូលរួមក្នុងព្រះវិហារដែលតម្រូវដោយសាលា ខ្ញុំអាចទៅចូលរួមការប្រជុំនៅព្រះវិហាររបស់យើង ។ ខ្ញុំត្រូវតម្រូវឲ្យស្លៀកឯកសណ្ឋានសាលា នៅពេលចាកចេញពីទីធ្លាសាលារៀន ។
ជាក្មេងប្រុសអាយុ១៤ឆ្នាំដ៏អៀនប្រៀនម្នាក់ ខ្ញុំចាំពីការដើរទៅកាន់វួដដែលនៅជិតជាងគេបង្អស់ ហើយខ្ញុំឃើញថាមានយុវវ័យដ៏ច្រើន ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អៀនខ្មាស ហើយខុសគេដែលស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានសាលារបស់ខ្ញុំ ។ ដោយសារបងស្រីរបស់ខ្ញុំរៀនសាលាមួយផ្សេងទៀតនៃ ទីក្រុងមែលប៊ន ខ្ញុំបានជ្រើសរើសចូលរួមវួដរបស់គាត់ស្ទើរតែរាល់សប្ដាហ៍ ។
នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលពេលទទួលបានសំបុត្រមួយច្បាប់ដែលមានអាសយដ្ឋានមកពីទីក្រុងមែលប៊ន ។ សំបុត្រនោះមកពី ម៉ាកស៊ីន ថាចឆ័រ ។ គាត់គឺជាប្រធានថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យយុវវ័យ ។ សំបុត្រនោះមានខ្លឹមសារថា ៖
ជូនចំពោះ ភីធើ ជាទីស្រឡាញ់ ៖
ពួកយើងកត់សម្គាល់ឃើញថា បងមិនសូវបានចូលរួមក្នុងព្រះវិហារញឹកញាប់ទេ ហើយពួកយើងចង់ឲ្យបងដឹងថា ពួកយើងនឹកដល់បង និងសង្ឃឹមថាបងនឹងត្រឡប់មកវិញក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ។ ប្រសិនបើមានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើដើម្បីជួយបងបាន សូមទូរស័ព្ទមកខ្ញុំចុះ ។ លេខទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំគឺ …
ដោយសេចក្តីស្មោះស្ម័គ្រ
ម៉ាកស៊ីន ថាចឆ័រ
ខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើល និងរីករាយ ហើយបន្ទាប់ពីអានសំបុត្រនោះជាច្រើនលើកមក ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទូរស័ព្ទទៅរក ម៉ាកស៊ីន ។ ខ្ញុំបានទៅទូ ដាក់ទូរស័ព្ទ លើកទូរស័ព្ទឡើង ដាក់កាក់ចូល ហើយវាយបញ្ចូលលេខទូរស័ព្ទទាំងញ័រ ។
ម៉ាកស៊ីន បានលើកទូរស័ព្ទ ។ គាត់និយាយពីរោះណាស់ ហើយបានបង្ហាញក្ដីបារម្ភចំពោះខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានបា្រប់ថា ខ្ញុំចូលរួមព្រះវិហារជាមួយបងស្រីខ្ញុំស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ។ ម៉ាកស៊ីនបានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ និងសមាជិកដទៃទៀតក្នងថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យសង្ឈឹមថា ខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសចូលរួមព្រះវិហារជាមួយពួកគេឲ្យបានញឹកញាប់ជាងមុន ។
« ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមព្រះអង្គប្រទាន ដល់ យើងខ្ញុំ ឲ្យយើងខ្ញុំមានជ័យជម្នះ ក្នុងការដឹកនាំពួកគេមករកព្រះអង្គនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទវិញចុះ ។ មើលចុះ ឳព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រលឹងរបស់គេ មានតម្លៃ ហើយពួកគេជាច្រើន គឺជាបងប្អូនយើងខ្ញុំ ហេតុដូច្នេះហើយ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានដល់យើងខ្ញុំនូវអានុភាព និងប្រាជ្ញាដើម្បីយើងខ្ញុំអាចនាំបងប្អូនយើងទាំងនេះមករកព្រះអង្គវិញ »
អាលម៉ា
គាត់បានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យចូលរួមនៅថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់់ ។ ខ្ញុំបានទៅចូលរួម ហើយមានអារម្មណ៍ថា បានស្វាគមន៍ និងរាក់ទាក់ ។ ខ្ញុំបានភ្លេចអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្តដែលត្រូវទៅព្រះវិហារដោយស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានសាលារៀន ។
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅទីក្រុងមែលប៊ននៅឆ្នាំបន្ទាប់ ។ ម៉ាកស៊ីន និងខ្ញុំបានបន្តធ្វើជាមិត្តនិងគ្នា ។ មួយឆ្នាំក្រោយមកបន្ទាប់ពីបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ពួកយើងបានរៀបការ និងបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅទីក្រុង ហាមីលតុន ប្រទេសនូវែលសេឡង់ ។ ខ្ញុំនឹងមានអំណរគុណជានិច្ចចំពោះប្រធានថា្នក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យយុវវ័យ ដែលបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ខ្ញុំអវត្តមាន ហើយឈោងមករកខ្ញុំ ដោយសំបុត្រដ៏ជិតស្និតមួយច្បាប់ដើម្បីអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកវិញ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន ៖
« ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកណាមានចៀមមួយរយ តែបាត់មួយ តើមិនទុកចៀមកៅសិបប្រាំបួន ឲ្យនៅ ទីរហោស្ថាន ដើម្បីនឹងទៅតាមរកចៀមមួយ ដែល បាត់ទាល់តែឃើញទេឬអី ? កាលណារក ឃើញហើយ នោះក៏លើក ព្រនរមក ដោយអំណរ ។ លុះមកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកនោះ នឹងហៅ ពួកសម្លាញ់ និងពួកអ្នកជិតខាងមក ប្រាប់ថា សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅ ស្ថានសួគ៌ នឹងមានសេចក្ដីអំណរយ៉ាងនោះដែរដោយសារ មនុស្សបាបតែមួយនាក់ ដែលប្រែចិត្តវិញជាជាងមនុស្សសុចរិតកៅសិបប្រាំបួននាក់ ដែលមិនត្រូវការប្រែចិត្តទេ » ។[1]
ខ្ញុំស្រឡាញ់គោលគំនិតដ៏មានអានុភាព ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងបទគម្ពីរនេះណាស់ ។
« ទៅតាមរកចៀមមួយដែលបាត់ ទាល់តែឃើញ » ។ « ទៅតាមរក » ចៀមមួយអាចត្រូវដឹងលើសពីការបាត់មិត្តទៅទៀត ។ វាអាចមានន័យថា ជាការយល់ពីទុក្ខកង្វល់របស់ពួកគេ និងផ្តល់ការងារបម្រើសម្រាប់សេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេ ។
« គាត់លើកព្រនរមក ដោយអំណរ » ។ តើយើងអាចជួយមិត្តរបស់យើងឲ្យត្រឡប់មកវិញដោយរបៀបណា ? តើយើងផ្តល់ការងារបម្រើដល់ពួកគេ ឬ ជួយសម្រាលបន្ទុករបស់ពួកគេដោយរបៀបណា ? តើយើងអាចទៅព្រះវិហារជាមួយពួកគេ ឬនៅទីនោះដើម្បីស្វាគមន៍ពួកគេ អង្គុយជាមួយពួកគេដើម្បីឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅបានដែរឬទេ ?
« អ្នកនោះនឹង ហៅ ពួកសម្លាញ់ និងពួកអ្នកជិតខាងមកប្រាប់ថា សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ » ។ នៅពេលមិត្តរបស់យើងមកកាន់ព្រះវិហារ យើងអាចជួយពួកគេភ្ជាប់ទំនាក់ទំនង និងមានអារម្មណ៍ថាជាផ្នែកមួយនៃមិត្តក្នុងក្រុម ។
នៅពេលយើងត្រឡប់មកការប្រជុំដោយផ្ទាល់វិញ យើងផ្ដោតយកចិត្តទុកដាក់លើ « ការប្រមូលផ្ដុំ » ជាការប្រមូលផ្ដុំមកកាន់ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ជាកន្លែងដែលមនុស្សទាំងអស់គ្នាទទួលបាននូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
នៅពេល អាលម៉ា និងដៃគូរបស់លោករៀបចំដើម្បីបង្រៀនពួកសាសន៍សូរាំ លោកបានអធិស្ឋានថា ៖
« ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមព្រះអង្គប្រទាន ដល់ យើងខ្ញុំ ឲ្យយើងខ្ញុំមានជ័យជម្នះ ក្នុងការដឹកនាំពួកគេមករកព្រះអង្គនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទវិញចុះ ។ មើលចុះ ឳព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រលឹងរបស់គេ មានតម្លៃ ហើយពួកគេជាច្រើន គឺជាបងប្អូនយើងខ្ញុំ ហេតុដូច្នេះហើយ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានដល់យើងខ្ញុំនូវអានុភាព និងប្រាជ្ញាដើម្បីយើងខ្ញុំអាចនាំបងប្អូនយើងទាំងនេះមករកព្រះអង្គវិញ » ។[2]
នៅពេលយើងទៅចូលរួមប្រជុំនៅតាមស្ដេក និងមណ្ឌលនៅទូទាំងតំបន់អាស៊ី យើងមានចិត្តរីករាយពេលស្តាប់ឮពីគំរូរបស់សមាជិកក្នុងការអញ្ជើញមនុស្សដែលពួកគេស្រឡាញ់មកកាន់ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ។ សមាជិករាប់រយនាក់បានត្រឡប់មកវិញដើម្បីចងចាំ និងរំ់ឭកសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចុះសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយទ្រង់ ហើយទទួលព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងពួកគេ ។ យើងត្រូវការពិធីសាក្រាម៉ង់ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ដើម្បីពង្រឹង និងជួយយើងនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា ។
មានមនុស្សជាច្រើនទៀតដែលត្រូវការ ការអញ្ជើញប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដើម្បីត្រឡប់មកវិញ ។ ក្នុងអំឡុងការរាតត្បាតសកល អ្នកខ្លះបានបាត់ទំនាក់ទំនង ខ្លះទៀតបានប្រឈមមុខនឹងការសាកល្បងនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ខណៈដែលអ្នកផ្សេងទៀតបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់យ៉ាងសោកសៅ ។ មិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាងជាច្រើនត្រូវការពរជ័យនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងអាចឈោងទៅជួយមនុស្សគ្រប់គ្នាដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ចែកចាយជំនឿរបស់យើង និងអញ្ជើញពួកគេឲ្យចូលរួមជាមួយនឹងយើង ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា គោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ចែកចាយ និងអញ្ជើញអាចដឹកនាំយើងនៅក្នុងកិច្ចការនៃ « ការប្រមូលផ្ដុំ » ដ៏អស្ចារ្យ និងរីករាយនេះ ៕
1. លូកា ១៥:៤-៦