នៅខែនេះ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ឈានចូលខួបកំណើតទី ១០០ នៃជន្មាយុរបស់លោក ។ លោកបានចុះផ្សាយនៅលើគេហទំព័រ Facebook ផ្លូវការរបស់លោកថា លោកមិនត្រូវការអំណោយខាងរូបកាយទៀតទេ ប៉ុន្តែអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យជីវិតលោកកាន់តែរីករាយនោះគឺ ឲ្យយើងម្នាក់ៗ « ឈោងទៅជួយ « បុគ្គលដែលត្រូវការ » នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលអាចមានអារម្មណ៍ថា វង្វេង ឬឯកោ … ជានរណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយ » ។[1]
ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្ហាញគំរូជាច្រើនដល់យើងក្នុងអំឡុងពេលនៃការងារបម្រើដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ ។ ការណ៍ទាំងនេះរួមមាន ទ្រង់ព្យាបាលដល់ស្រ្តីដែលមានបញ្ហាធ្លាក់ឈាម ដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថា « មិនស្អាត » ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការព្យាបាលរបស់ទ្រង់បានប្រទានដល់មនុស្សឃ្លង់ចំនួនដប់នាក់ ដែលត្រូវបានសង្គមស្អប់ខ្ពើម ។ សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះស្រ្តីដែលចាប់បានក្នុងអំពើផិតក្បត់ ដែលមានមនុស្សជាច្រើននាក់ត្រៀមនឹងចោលថ្មដាក់នាង និងការលើកលែងទោសរបស់ទ្រង់ចំពោះទាហានរ៉ូមដែលបានចំអក ចាក់ និងឆ្កាងទ្រង់ ។[2]
ដំណើររឿងដ៏អស្ចារ្យមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងគម្ពីរ នីហ្វៃទីបី « ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ហ្វូងមនុស្សបានដើរទៅមុខ ហើយបានលូកដៃទៅឯចំហៀងព្រះអង្គ ហើយបានស្ទាបស្នាមដែកគោលនៅត្រង់ព្រះហស្ត និងព្រះបាទារបស់ព្រះអង្គ ហើយពួកគេបានយ៉ាងនេះ គឺបានដើរទៅមុខម្ដងម្នាក់ៗរហូតដល់ទាំងអស់គ្នាបានទៅ » ។ [3] មានប្រជាជននីហ្វៃប្រហែលជា ២,៥០០ នាក់ មានទាំងបុរស ស្ត្រី និងកូនក្មេងបានប្រមូលគ្នានៅជុំវិញព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅលើដែនដីបរិបូរណ៍ ។[4] សូមស្រមៃមើលថា បើមនុស្សម្នាក់ចំណាយពេលមួយនាទីដើម្បីពាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តើត្រូវចំណាយអស់ រយៈពេលប៉ុន្មានដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចពាល់ទ្រង់ ? តើព្រះអង្គសង្គ្រោះកំពុងបង្រៀនអ្វីដល់យើង ? ទ្រង់កំពុងបង្រៀនថា ការឈោងទៅជួយនរណាម្នាក់ តម្រូវឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយល់ចិត្តដ៏ស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែក៏កាន់តែត្រូវឲ្យមាននូវការអត់ធ្មត់ច្រើនផងដែរ ។ លទ្ធផលគឺនាំមកនូវសេចក្តីអំណរដ៏លើសលប់ ។
« ចូរចាំចុះថា តម្លៃនៃព្រលឹងទាំងឡាយ គឺមហិមាណាស់ចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ »
គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៨:១០
ចាប់តាំងពីការហៅជាពួកចិត្តសិបនាក់ប្រចាំតំបន់មក ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរអស់រាប់រយម៉ាយល៍ ហើយបានទៅលេងភូមិ និងក្រុងជាច្រើននៅក្នុងតំបន់អាស៊ី ។ ការធ្វើដំណើរនេះភាគច្រើន គឺទៅសួរសុខទុក្ខសមាជិក ជាពិសេសដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ ។ ខ្ញុំចង់ថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ពួកគេពិតជាប្រាថ្នាចង់បាននរណាម្នាក់ឈោងទៅជួយពួកគេ ។ ការឈោងទៅនេះ ប្រហែលជាសម្រាប់តម្រូវការខាងសាច់ឈាម ឬខាងរូបកាយ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់គឺខាងវិញ្ញាណផងដែរ ។ នៅចុងសប្តាហ៍មួយ ខ្ញុំបានទៅសាខាតូចមួយនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសថៃ ។ ប្រធានសាខាបានសុំឲ្យខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខបងប្រុសពិការម្នាក់ ដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រជាងសាមសិបឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែមិនបានមកព្រះវិហារអស់រយៈពេលជាយូរ ដោយសារឧបទ្ទវហេតុមួយដែលបានធ្វើឲ្យគាត់មិនអាចដើរបានស្រួល ។ យើងបានចំណាយពេលជាយូរដើម្បីរកផ្ទះបុរសនេះ។ នៅទីបំផុត យើងបានដឹងថា យើងនឹងត្រូវចតរថយន្តរបស់យើងនៅលើផ្លូវធំ ហើយបន្តដើរចុះទៅតាមផ្លូវដីតូចចង្អៀតដ៏ឆ្ងាយមួយ ។ ដោយក្រឡេកមើលនាឡិការបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំឃើញថា យើងបានហួសពេលមួយម៉ោង ហើយខ្ញុំស្ទើរតែបោះបង់ចោលទៅហើយ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់បានរង់ចាំពួកយើងទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ពេញមួយថ្ងៃ ហើយយើងគ្រាន់តែដើរត្រឹមតែពីរបីនាទីប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីទៅដល់គាត់ ។ នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះរបស់គាត់ ខ្ញុំបានមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ! ប្អូនប្រុសម្នាក់នេះជាយុវជនម្នាក់ដែលខ្ញុំបានជួបគាត់កាលពី ៤៦ ឆ្នាំមុន កាលខ្ញុំនៅបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងម្នាក់នៅក្នុងសាខាដ៏តូចមួយនេះ ។ គាត់តែងតែចូលចិត្តដើរជាមួយពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និងជួយពួកយើងបង្រៀនសាសនាគន់ការី ។ ខ្ញុំមិនដែលបានជួបគាត់សោះតាំងពីខ្ញុំបានចប់បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ថ្វីបើខ្ញុំបានដឹងថា ក្រោយមកគាត់បានបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងម្នាក់ក្តី ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងដែរថា បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកពីបេសកកម្មរបស់គាត់វិញ មានអ្វីមួយបានកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏ប្រែជាមិនសូវសកម្ម ។ ការជួបជុំគ្នាដែលមិននឹកស្មានដល់នេះ បាននាំឲ្យយើងទាំងពីរនាក់មានសេចក្តីរីករាយយ៉ាងក្រៃលែង ។ ដោយសារតែពិការភាពខាងរាងកាយរបស់គាត់ ទើបគាត់មិនអាចទៅព្រះវិហារបាន ។ បន្ទាប់ពីការសួរសុខទុក្ខនេះហើយ ប្រធានសាខាបានធ្វើផែនការមួយ ។ គាត់បានសុំពួកអែលឌើរ និងថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពឲ្យទៅលេងផ្ទះរបស់បុរសរូបនេះរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ដើម្បីផ្តល់ការងារបម្រើដល់គាត់ និងចាត់ចែងសាក្រាម៉ង់សម្រាប់គាត់ ។
នៅខែនេះ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ឈានចូលខួបកំណើតទី ១០០ នៃជន្មាយុរបស់លោក ។ លោកបានចុះផ្សាយនៅលើគេហទំព័រ Facebook ផ្លូវការរបស់លោកថា លោកមិនត្រូវការអំណោយខាងរូបកាយទៀតទេ ប៉ុន្តែអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យជីវិតលោកកាន់តែរីករាយនោះគឺ ឲ្យយើងម្នាក់ៗ « ឈោងទៅជួយ « បុគ្គលដែលត្រូវការ » នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលអាចមានអារម្មណ៍ថា វង្វេង ឬឯកោ … ជានរណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយ » ។[1]
ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្ហាញគំរូជាច្រើនដល់យើងក្នុងអំឡុងពេលនៃការងារបម្រើដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ ។ ការណ៍ទាំងនេះរួមមាន ទ្រង់ព្យាបាលដល់ស្រ្តីដែលមានបញ្ហាធ្លាក់ឈាម ដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថា « មិនស្អាត » ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការព្យាបាលរបស់ទ្រង់បានប្រទានដល់មនុស្សឃ្លង់ចំនួនដប់នាក់ ដែលត្រូវបានសង្គមស្អប់ខ្ពើម ។ សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះស្រ្តីដែលចាប់បានក្នុងអំពើផិតក្បត់ ដែលមានមនុស្សជាច្រើននាក់ត្រៀមនឹងចោលថ្មដាក់នាង និងការលើកលែងទោសរបស់ទ្រង់ចំពោះទាហានរ៉ូមដែលបានចំអក ចាក់ និងឆ្កាងទ្រង់ ។[2]
ដំណើររឿងដ៏អស្ចារ្យមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងគម្ពីរ នីហ្វៃទីបី « ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ហ្វូងមនុស្សបានដើរទៅមុខ ហើយបានលូកដៃទៅឯចំហៀងព្រះអង្គ ហើយបានស្ទាបស្នាមដែកគោលនៅត្រង់ព្រះហស្ត និងព្រះបាទារបស់ព្រះអង្គ ហើយពួកគេបានយ៉ាងនេះ គឺបានដើរទៅមុខម្ដងម្នាក់ៗរហូតដល់ទាំងអស់គ្នាបានទៅ » ។ [3] មានប្រជាជននីហ្វៃប្រហែលជា ២,៥០០ នាក់ មានទាំងបុរស ស្ត្រី និងកូនក្មេងបានប្រមូលគ្នានៅជុំវិញព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅលើដែនដីបរិបូរណ៍ ។[4] សូមស្រមៃមើលថា បើមនុស្សម្នាក់ចំណាយពេលមួយនាទីដើម្បីពាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តើត្រូវចំណាយអស់ រយៈពេលប៉ុន្មានដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចពាល់ទ្រង់ ? តើព្រះអង្គសង្គ្រោះកំពុងបង្រៀនអ្វីដល់យើង ? ទ្រង់កំពុងបង្រៀនថា ការឈោងទៅជួយនរណាម្នាក់ តម្រូវឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយល់ចិត្តដ៏ស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែក៏កាន់តែត្រូវឲ្យមាននូវការអត់ធ្មត់ច្រើនផងដែរ ។ លទ្ធផលគឺនាំមកនូវសេចក្តីអំណរដ៏លើសលប់ ។
ចាប់តាំងពីការហៅជាពួកចិត្តសិបនាក់ប្រចាំតំបន់មក ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរអស់រាប់រយម៉ាយល៍ ហើយបានទៅលេងភូមិ និងក្រុងជាច្រើននៅក្នុងតំបន់អាស៊ី ។ ការធ្វើដំណើរនេះភាគច្រើន គឺទៅសួរសុខទុក្ខសមាជិក ជាពិសេសដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ ។ ខ្ញុំចង់ថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ពួកគេពិតជាប្រាថ្នាចង់បាននរណាម្នាក់ឈោងទៅជួយពួកគេ ។ ការឈោងទៅនេះ ប្រហែលជាសម្រាប់តម្រូវការខាងសាច់ឈាម ឬខាងរូបកាយ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់គឺខាងវិញ្ញាណផងដែរ ។ នៅចុងសប្តាហ៍មួយ ខ្ញុំបានទៅសាខាតូចមួយនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសថៃ ។ ប្រធានសាខាបានសុំឲ្យខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខបងប្រុសពិការម្នាក់ ដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រជាងសាមសិបឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែមិនបានមកព្រះវិហារអស់រយៈពេលជាយូរ ដោយសារឧបទ្ទវហេតុមួយដែលបានធ្វើឲ្យគាត់មិនអាចដើរបានស្រួល ។ យើងបានចំណាយពេលជាយូរដើម្បីរកផ្ទះបុរសនេះ។ នៅទីបំផុត យើងបានដឹងថា យើងនឹងត្រូវចតរថយន្តរបស់យើងនៅលើផ្លូវធំ ហើយបន្តដើរចុះទៅតាមផ្លូវដីតូចចង្អៀតដ៏ឆ្ងាយមួយ ។ ដោយក្រឡេកមើលនាឡិការបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំឃើញថា យើងបានហួសពេលមួយម៉ោង ហើយខ្ញុំស្ទើរតែបោះបង់ចោលទៅហើយ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់បានរង់ចាំពួកយើងទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ពេញមួយថ្ងៃ ហើយយើងគ្រាន់តែដើរត្រឹមតែពីរបីនាទីប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីទៅដល់គាត់ ។ នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះរបស់គាត់ ខ្ញុំបានមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ! ប្អូនប្រុសម្នាក់នេះជាយុវជនម្នាក់ដែលខ្ញុំបានជួបគាត់កាលពី ៤៦ ឆ្នាំមុន កាលខ្ញុំនៅបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងម្នាក់នៅក្នុងសាខាដ៏តូចមួយនេះ ។ គាត់តែងតែចូលចិត្តដើរជាមួយពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និងជួយពួកយើងបង្រៀនសាសនាគន់ការី ។ ខ្ញុំមិនដែលបានជួបគាត់សោះតាំងពីខ្ញុំបានចប់បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ថ្វីបើខ្ញុំបានដឹងថា ក្រោយមកគាត់បានបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងម្នាក់ក្តី ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងដែរថា បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកពីបេសកកម្មរបស់គាត់វិញ មានអ្វីមួយបានកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏ប្រែជាមិនសូវសកម្ម ។ ការជួបជុំគ្នាដែលមិននឹកស្មានដល់នេះ បាននាំឲ្យយើងទាំងពីរនាក់មានសេចក្តីរីករាយយ៉ាងក្រៃលែង ។ ដោយសារតែពិការភាពខាងរាងកាយរបស់គាត់ ទើបគាត់មិនអាចទៅព្រះវិហារបាន ។ បន្ទាប់ពីការសួរសុខទុក្ខនេះហើយ ប្រធានសាខាបានធ្វើផែនការមួយ ។ គាត់បានសុំពួកអែលឌើរ និងថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពឲ្យទៅលេងផ្ទះរបស់បុរសរូបនេះរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ដើម្បីផ្តល់ការងារបម្រើដល់គាត់ និងចាត់ចែងសាក្រាម៉ង់សម្រាប់គាត់ ។
បទពិសោធន៍នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដនូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់មានន័យនៅពេលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់យើងថា « ចូរចាំចុះថា តម្លៃនៃព្រលឹងទាំងឡាយ គឺមហិមាណាស់ចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ » ។[5]
ជាថ្មីម្តងទៀត ខ្ញុំសូមយោងទៅលើសារលិខិតរបស់ព្យាការីរបស់យើង ៖ « ខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនឲ្យពិចារណាប្រកបដោយការអធិស្ឋាន ៖ តើបងប្អូនស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលបាក់ទឹកចិត្តឬទេ ? តើបងប្អូនត្រូវផ្សះផ្សាជាមួយនរណា ឬសុំការអភ័យទោសដែរឬទេ ? តើបងប្អូនមានឈ្មោះនរណាម្នាក់នៅក្នុងគំនិតរបស់បងប្អូនទេថ្មីៗនេះ? នៅពេលបងប្អូនទូលសួរសំណួរទាំងនេះដល់ព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់នឹងបំផុសគំនិតដល់បងប្អូនឲ្យដឹងពីរបៀបដែលបងប្អូនអាចឈោងទៅជួយ និងលើកនរណាដែលត្រូវការជំនួយឡើង ។ នេះជាគំរូដ៏អស្ចារ្យមួយដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញដល់យើង—ថា តាមរយៈយើងម្នាក់ៗដែលធ្វើការងារ បម្រើដល់មនុស្សតែម្នាក់នៅក្នុងលទ្ធភាពរបស់យើង នោះយើងអាចពង្រីកសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បាននៅទូទាំងពិភពលោក » ។[6]
[1]រ័សុល អិម ណិលសុន Facebook ថ្ងៃទី១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២៤
[2] លូកា ៨:៤៣-៤៨, លូកា ១៧:១១-១៩, យ៉ូហាន ៨:១-១១, លូកា ២៣:៣៩-៤៣
[3] នីហ្វៃទី៣ ១១:១៣-១៧
[4] នីហ្វៃទី៣ ១៧:២៥
[5] គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៨:១០
[6] ណិលសុន Facebook