« មានមនុស្ស [ ប្រុស និងស្រ្តី ] ដើម្បីឲ្យគេអាចមានសេចក្ដីអំណរ » ។[1]
សម្រាប់ខ្ញុំ គ្មានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ និងការបំផុសគំនិតណាអំពីគោលបំណងនៃភាពមានជីវិតអមតៈរបស់យើងច្បាស់ជាងបទគម្ពីរនេះដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនឡើយ ។
ក្នុងអំឡុងពេលជំងឺរាតត្បាត មានពេលខ្លះដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបាត់បង់ភាពរីករាយ និងមិនដឹងថា ត្រូវយកវាមកវិញដោយរបៀបណាទេ ។ បម្រាមដែនកំណត់លើការធ្វើដំណើរ មានន័យថាភរិយាខ្ញុំ តាមី និងខ្ញុំមិនអាចទៅលេងកូនទាំងបីនាក់របស់យើង ដែលជាប្រភពនៃសេចក្តីរីករាយតាមទម្លាប់របស់យើងនោះទេ ។
ទាំងអស់នេះបានឈានដល់ចំណុចសំខាន់ក្នុងអំឡុងពេលនៃជំងឺរាតត្បាតដ៏ខ្លាំងក្លាមួយ ក្នុងអំឡុងពេលដែល តាមី និងខ្ញុំត្រូវបាន « បិទខ្ទប់ » នៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង និងតំបន់នៅជិតៗផ្ទះរបស់យើង ។ វាជាពេលវេលាដ៏លំបាកមួយ ។ ខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯងថា « តើអំណរក្នុងជីវិតខ្ញុំនៅឯណាទៅ ? ការណ៍នេះរំខានខ្ញុំព្រោះខ្ញុំដឹងថា គោលបំណងនៃជីវិតរបស់យើងគឺដើម្បីមានអំណរ ។
បន្ទាប់មក មានរឿងមួយបានកើតឡើង ។ ភូមិរបស់យើងទាំងមូលបានចាប់ផ្តើមចម្អិនអាហារ និងផ្ដល់អាហារបីពេលក្នុងមួយថ្ងៃដល់សន្តិសុខ និងអ្នកធ្វើការចំនួន ៤០ នាក់ ឬច្រើនជាងនេះ ដែលត្រូវស្នាក់នៅក្នុងបរិវេណរបស់យើងជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងអំឡុងពេលបិទខ្ទប់ ។
« អំណរកើតមានឡើង ហើយដោយសារតែទ្រង់ ។ … សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអំណរ ! »
រ័សុល អិម ណិលសុន
តាមី និងខ្ញុំ រួមជាមួយអ្នកជិតខាងជាច្រើននាក់ បានប្តូរវេនគ្នាធ្វើម្ហូបសម្រាប់អ្នកធ្វើការទាំងនេះ និងចែកចាយអាហារសម្រាប់ពួកគេដើម្បីរីករាយក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាករបស់ពួកគេ ។ យើងចាប់ផ្តើមទន្ទឹងរង់ចាំមើលឃើញស្នាមញញឹម និងសុភមង្គលដែលបាននាំមកជូនអ្នកធ្វើការជាច្រើន ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ភាពរីករាយបានចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ យើងក៏បានសម្គាល់ឃើញផងដែរថា ទង្វើនៃការបម្រើដ៏សប្បុរសទាំងនេះជាមួយមិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាងថ្មីរបស់យើង បានបង្កើតនូវអារម្មណ៍វិជ្ជមានដ៏រីករាយនៃសហគមន៍ និងការយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកទាំងអស់នៅក្នុងភូមិរបស់យើងជាបណ្តើរៗ ។
ដូចដែលអែលឌើរ ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ បានរំឭកយើងថា « កាលណាអ្នករាល់គ្នានៅក្នុងការបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ នោះអ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែនៅក្នុងការបម្រើដល់ព្រះរបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ » ហើយព្រះនឹងសងថ្លៃនៃចិត្តសប្បុរសរបស់អ្នកវិញ ។ អំណរដែលអ្នកផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃនឹងត្រឡប់មកអ្នកវិញ « យ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរ » ។[2] វាហាក់ដូចជាថា ការអនុញ្ញាតឲ្យអំណរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះហូរចេញពីយើងទៅកាន់អ្នកដទៃ នោះនាំមកនូវអំណរមកវិញ ។
អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដ៏ឈ្លាសវៃម្នាក់ធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា « ពេលអ្នកមានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយ ចូររាប់ពរជ័យរបស់អ្នក » ។ ពរជ័យមួយដែលខ្ញុំរាប់គឺជាឱកាសទីពីរដែលបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ យើងអាចទទួលអារម្មណ៍ពីអំណរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលហូរមកកាន់យើង នៅពេលយើងទទួលយកទ្រង់ នូវការប្រទានឲ្យរបស់ទ្រង់ដើម្បីក្លាយជា « តែមួយ » ជាមួយនឹងព្រះ តាមរយៈការបន្ទាបខ្លួន និងការប្រែចិត្ត ។
ជារឿយៗ ខ្ញុំបានទទួលយកព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ នូវដង្វាយធួនដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យ ហើយបាន « … ចាប់អារម្មណ៍ចង់ច្រៀងនូវចម្រៀងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ប្រោសលោះ » ។[3] ខ្ញុំបានដឹងដោយផ្ទាល់នូវអារម្មណ៍រីករាយដែលជាលទ្ធផលដែលអាលម៉ាជាកូនបានលាន់មាត់ថា « … គ្មានអ្វីជ្រួតជ្រាប ហើយផ្អែមល្ហែមឲ្យស្មើនឹងសេចក្ដីអំណររបស់ឪពុកបានឡើយ » ។[4]
អំណរដ៏និរន្តរ៍គឺមាននៅក្នុងការជ្រើសរើសដើម្បីរស់នៅតាមដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អំណរកើតមានដល់យើង នៅពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ហូរចេញពីដួងចិត្តរបស់យើង ហើយចែកចាយវាជាមួយអ្នកដទៃ តាមរយៈការបម្រើដល់ពួកគេ ដូចដែលយើងស្រមៃមើលនូវអ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើ ។ ហើយអំណរកើតមានចំពោះយើង នៅពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងហូរចូលទៅក្នុងព្រលឹងរបស់យើង ទទួលយកទ្រង់ដោយអំណរចំពោះការប្រទានឲ្យនូវការប្រោសលោះរបស់ទ្រង់ ។
ក្នុងនាមជាព្យាការីរបស់យើង ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានបង្រៀនយើងថា « អំណរកើតមានឡើង ហើយដោយសារតែទ្រង់ ។ … សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអំណរ ! »[5]
ខ្ញុំមានទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនថា នៅពេលយើងចូលរួមក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរយៈការបម្រើដល់អ្នកដទៃ និងដោយការទទួលយកការប្រោសលោះនៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ នោះរឿងដ៏អស្ចារ្យនឹងកើតឡើង សូម្បីតែអព្ភូតហេតុ—អព្ភូតហេតុនៃចំណេះដឹងកាន់តែច្រើន អព្ភូតហេតុនៃសេចក្ដីជំនឿដ៏ជ្រាលជ្រៅ អព្ភូតហេតុនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងអព្ភូតហេតុនៃអំណរដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។
[1] នីហ្វៃទី២ ២:២៥
[2] ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ « អំណរខ្ពស់ជាងនេះ » លីអាហូណា ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២៤ ទំព័រ ៦៩
[3] អាលម៉ា ៥:២៦
[4] អាលម៉ា ៣៦: ២១
[5] រ័សុល អិម ណិលសុន « Joy and Spiritual Survival » Liahona ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៦ ទំព័រ ៨២–៨៣