ខ្ញុំចាំបានថា នៅថ្ងៃមុនពេលដែលខ្ញុំបានជួបពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដំបូង ខ្ញុំបានស្ថិតនៅចំណុចទាបបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ដោយពុំមានអ្វីធ្វើ ខ្ញុំបានដើរក្បែរៗផ្ទះ ហើយឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានអាយុស្របាលនឹងខ្ញុំ—១៨ឆ្នាំ ដែលកំពុងជិះកង់ ផ្លុំកញ្ចែ និងចែកបាយយ៉ាងសប្បាយ ។ នៅគ្រានោះ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តថា « ល្អណាស់បើអាចសប្បាយចិត្តដូចជាគាត់ » ។ ប្រហែលជាព្រះបានឮបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ពីព្រោះនៅថ្ងៃបន្ទាប់ខ្ញុំបានជួបពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ហើយអំណរដែលពួកគេបាននាំមកឲ្យខ្ញុំគឺហួសពីជីវិតនេះ—វាជាអំណរដែលស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច ។
មុនពេលខ្ញុំចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំដឹងថាអ្វីជាសុភមង្គល ។ ការមានលុយទិញអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន ការធ្វើដំណើរទៅកន្លែងដែលខ្ញុំចង់ទៅលេង ការចំណាយពេលជាមួយមិត្តភក្តិជិតដិត មានគ្រួសារ ឬមានភរិយាដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ហើយការមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដំណើរការទៅដោយរលូនដោយគ្មានកង្វល់ គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំជឿថាបានកំណត់សុភមង្គល ។ ប៉ុន្តែវាមិនមែនដូច្នោះរហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំទៅបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ទើបខ្ញុំយល់ច្បាស់ថា សុភមង្គលមានអត្ថន័យយ៉ាងណា ។ ខ្ញុំបានរកឃើញអាថ៌កំបាំងនៃអំណរពិតប្រាកដ ។ ដោយមិននឹកស្មានដល់ ទោះជាមានការស្មុគស្មាញ ការខកចិត្ត និងការលំបាកនៃការងារផ្សព្វផ្សាយសាសនាក៏ដោយ ខ្ញុំបានរកឃើញសុភមង្គលពិតក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃ ។ ខ្ញុំអាចនិយាយដោយស្មោះត្រង់ថា ពីរឆ្នាំនោះគឺស្ថិតក្នុងចំណោមការមានសុភមង្គលបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដោយសារតែគំនិត និងការខិតខំរបស់ខ្ញុំគឺផ្ដោតលើការជួយអ្នកដទៃ និងការបម្រើព្រះជាជាងលើខ្លួនខ្ញុំ ។
« មែនហើយ … ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រទានឲ្យឪពុកនូវសេចក្ដីអំណរដ៏ធំលើសលប់ ដែលជាលទ្ធផលនៃការងារទាំងឡាយរបស់ឪពុក »
អាលម៉ា ៣៦:២៥
ដូចជា អាលម៉ា ៣៦:២៥ បានថ្លែង៖ « មែនហើយ … ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រទានឲ្យឪពុកនូវសេចក្ដីអំណរដ៏ធំលើសលប់ ដែលជាលទ្ធផលនៃការងារទាំងឡាយរបស់ឪពុក » ។ អំណរដែលមាននៅក្នុងដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺខុសពីសុភមង្គលដែលពិភពលោកផ្តល់ឲ្យ ។ អំណរដែលមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺត្រូវបានស្ថាបនាឡើងតាមរយៈការសាកល្បង ការតស៊ូ ការលះបង់ សេចក្តីជំនឿ ទីបន្ទាល់ សេចក្តីសញ្ញា និងការគោរពប្រតិបត្តិ ។
នៅក្នុងបទគម្ពីរ អត្ថន័យនៃអំណរ ជាញឹកញាប់មានហួសពីការស្កប់ស្កល់បណ្ដោះអាសន្ន ឬសុភមង្គលភ្លាមៗ ។ យើងរៀនពីបទគម្ពីរថា អំណរគឺជាលក្ខណៈដ៏ទេវភាព ។ នៅពេលយើងត្រឡប់ទៅរស់នៅជាមួយព្រះវិញ អំណរដែលយើងទទួលបាននឹងពេញលេញ កាន់តែជ្រាលជ្រៅ និងយូរអង្វែងជាងភាពរីករាយ ឬភាពរំភើបណាមួយដែលពិភពលោកអាចផ្តល់ឲ្យ ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺជាអំណរដែលលើកព្រលឹង និងផ្លាស់ប្តូរជីវិត ។
ក្នុងរយៈពេលសែសិបឆ្នាំកន្លងមកនេះ ចាប់តាំងពីការចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រមក ខ្ញុំបានរកឃើញនូវអំណរក្នុងការទុកចិត្តលើព្រះ ទោះជាមានអារម្មណ៍គ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ និងបាក់ទឹកចិត្ត ពេលបំពេញការហៅរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ។ ខ្ញុំបានដកបទពិសោធន៍ភាពរីករាយតាមរយៈការគោរពតាមបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ សូម្បីតែក្នុងគ្រាដែលមានភាពទន់ខ្សោយ និងការខកចិត្តក៏ដោយ ។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍រីករាយក្នុងការធ្វើតាមព្រះ ទោះជាមានសម្ពាធ និងការលំបាកក្នុងការមើលថែគ្រួសាររបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ។ អំណរទាំងអស់នេះកើតចេញពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ មានតែតាមរយៈការរងទុក្ខ និងពលិកម្មរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចធ្វើឲ្យមានអំណរដ៏ផ្អែមល្ហែម និងជ្រាលជ្រៅ ។
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានការសន្យាដ៏ស្រស់ស្អាតមួយដល់អស់អ្នកដែលខិតខំធ្វើតាមទ្រង់ ៖ « ប្រាកដមែន យើងប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា យើងនឹងរំលែកដល់អ្នកនូវព្រះវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលនឹងបំភ្លឺគំនិតរបស់អ្នក ដែលនឹងបំពេញព្រលឹងរបស់អ្នកដោយសេចក្ដីអំណរ » ។ ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១១:១៣ )
ខ្ញុំនឹងដឹងគុណជានិច្ចចំពោះអំណរ ដែលដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាននាំមកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ វាគឺជាអំណរដែលពង្រឹងខ្ញុំក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ អំណរដែលពោរពេញដោយការដឹងគុណ និងក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីរីករាយដែលផ្តល់ទំនុកចិត្តដល់ខ្ញុំក្នុងជីវិតខាងមុខ ។ អំណរនេះបានធ្វើឲ្យទីបន្ទាល់ខ្ញុំអំពីព្រះគ្រីស្ទកាន់តែជ្រាលជ្រៅ ហើយបានពង្រឹងជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។