កំណត់ចំណាំរបស់អ្នកនិពន្ធ ៖ លោកប្រធាន អូក បង្រៀនថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរៀបចំសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ដើម្បីជួយបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះឲ្យស័ក្ដិសមនឹងភាពតម្កើងឡើង ។ អត្ថបទនេះនឹងបង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ បំពេញព្រះរាជបំណងនោះ តាមរយៈព្យាការី និងពួកសាវកដែលមានសិទ្ធិអំណាចធ្វើកិច្ចការនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។
កិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់តម្រូវឲ្យមានអង្គការមួយ ដែលដឹកនាំដោយព្រះអម្ចាស់ តាមរយៈអ្នកដឹកនាំដែលទ្រង់បានជ្រើសរើស និងបានផ្ដល់សិទ្ធិអំណាច និងជាអ្នកដែលទ្រង់ដឹកនាំក្នុងការបំពេញព្រះរាជបំណងទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។ ប្រវត្តិព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា អ្នកដឹកនាំបែបនេះជាព្យាការីម្នាក់ ឬជាព្យាការីទាំងឡាយនិងពួកសាវក ។ នេះគឺជាលំនាំនៅក្នុងឆ្នាំនៃសេចក្ដីសញ្ញាពួកអ៊ីស្រាអែល និងនៅក្នុងជំនាន់ដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយវាមានបន្តនៅក្នុងសាសនាចក្រដែលបានស្តារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំប្រជាជនរបស់ទ្រង់តាមរយៈអង្គការមួយ
ព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺ « ដើម្បីនាំឲ្យមានអមតភាព និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ដល់បុត្រាបុត្រីទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ( ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ ទ្រង់ធ្វើដូចនេះតាមរយៈសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលមានគោលបំណង « ដើម្បីជួយបុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយឲ្យស័ក្ដិសមនឹងភាពតម្កើងឡើង » ១
ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ីងគ្លី ( ឆ្នាំ ១៩១០–២០០៨ ) បានបង្រៀនថា « ទំនួលខុសត្រូវដ៏អស្ចារ្យ និងគួរឲ្យទាក់ទាញរបស់សាសនាចក្រនោះគឺ ទីមួយ ការនាំយកដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅកាន់មនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី ទីពីរ ការអនុវត្តដំណឹងល្អនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់សមាជិកក្នុងសាសនាចក្រហើយ ទីបី គឺ ដើម្បីពង្រីកពរជ័យដល់អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ វាំងនននៃសេចក្តីស្លាប់តាមរយៈកិច្ចការជំនួស » ។២
នៅក្នុងសម័យរបស់យើងមនុស្សជាច្រើនហាក់ដូចជាចង់បានជីវភាពខាងវិញ្ញាណ ឬសាសនា ប៉ុន្តែគិតថា ពួកគេអាចមានវាដោយមិនចាំបាច់មានអង្គការសាសនាណាមួយឡើយ ។ អ្នកដែលបានគិតថា ពួកគេអាចទទួលបានជោគជ័យនេះដោយមិនមានអង្គការជាផ្លូវការនោះ គេមិនអើពើនឹងប្រវត្តិដែលបានកត់ត្រាទុកយ៉ាងល្អ អំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្កើតឡើងដើម្បីធានាបាននូវនិរន្តរភាព និងប្រសិទ្ធភាពនៃដំណឹងល្អ និងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ឡើយ ។ ដូចអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្ដូហ្វឺសិនក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានរំឭកយើងនៅក្នុងសុន្ទរកថាសន្និសីទទូទៅដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយកាលពីប្រាំឆ្នាំមុនថា « នៅក្នុងពេលវេលាដ៏ប្រសើរ ព្រះយេស៊ូវបានរៀបចំកិច្ចការរបស់ទ្រង់តាមរបៀបមួយដែលដំណឹងល្អត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងពេលដំណាលគ្នានៅក្នុងប្រជាជាតិជាច្រើន និងនៅក្នុងចំណោមប្រជាជនផ្សេងៗគ្នា » ។៣អង្គការនោះរាប់បញ្ចូលទាំងសាវក និងថ្នាក់ដឹកនាំទាំងឡាយដែលពិពណ៌នានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។
តើហេតុអ្វីបានជាអង្គការមួយតម្រូវឲ្យសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះអម្ចាស់ ? ទោះបីជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងស្រលាញ់ និងជួយយើងម្នាក់ៗឲ្យសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់សម្រាប់បុត្រាបុត្រីទាំងអស់របស់ព្រះក្ដី—ជាពិសេសប្រជាជននៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់—ទ្រង់ធ្វើសកម្មភាពតាមរយៈអង្គការមួយ ដែលដឹកនាំដោយពួកព្យាការី និងពួកសាវក ។
មានតែតាមរយៈអង្គការមួយប៉ុណ្ណោះ ទើបសមាជិកម្នាក់ៗដែលសាវកប៉ុលបានហៅថា « រូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ » (កូរិនថូសទី១ ១២:២៧ ) ទទួលបានឱកាសដែលពួកគេត្រូវការ ដើម្បីទទួលបានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណដែលជាគោលបំណងនៃការបង្កបង្កើតរបស់ពួកគេ ។ ហើយមានតែអង្គការមួយដែលមានទេពកោសល្យ និងកិច្ចខំប្រឹងខុសៗគ្នាប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចសម្រេចបាននូវអ្វីដែលចាំបាច់ដើម្បីបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
កិច្ចការដែលអាចសម្រេចបាន មានតែតាមរយៈក្រុមអ្នកជឿដែលបានរៀបចំ រួមមាននូវការខិតខំដ៏ខ្លាំងដើម្បីជួយដល់ជនក្រីក្រដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អនៅទូទាំងពិភពលោក និងដើម្បីកសាង និងថែរក្សាព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងឡាយ ។ ព្យាការី យ៉ូសែបស្មីធបានមានប្រសាសន៏ថា គោលបំណងរបស់ព្រះក្នុងការប្រមូលប្រជាជនរបស់ព្រះអង្គគឺ « ដើម្បីសង់ព្រះដំណាក់មួយថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ជាដំណាក់មួយដែលទ្រង់ [ អាច ] បើកសម្ដែង … ពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណាក់របស់ទ្រង់ និង សិរីល្អនៃនគររបស់ទ្រង់ ហើយបង្រៀនមនុស្សទាំងឡាយអំពីផ្លូវនៃការសង្គ្រោះ » ។៤
អង្គការមួយក៏ត្រូវសម្រេចឲ្យបាននូវបទបញ្ញាត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់ឲ្យ « រួមគ្នាតែមួយ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមិនរួមគ្នាតែមួយទេ ឈ្មោះថាអ្នករាល់គ្នាពុំមែនជារបស់ផងយើងឡើយ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៣៨:២៧ ) ។ ប្រធានហិនរី ប៊ី អាវរីងក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានបង្រៀនថាយើងមិនអាចសម្រេចបាននូវភាពតែមួយ—សាមគ្គីភាព—ដោយភាពជាបុគ្គលម្នាក់ឯងនោះទេ ។ យើងត្រូវតែស្វែងរកវា ហើយមានភាពស័ក្កិសមសម្រាប់វាជាមួយនឹងមនុស្សដទៃផងដែរ ។ នៅពេលនោះទ្រង់សង្កេតឃើញថា « វាមិនមែនជារឿងគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលព្រះជំរុញឲ្យយើង ប្រមូលផ្តុំដើម្បីទ្រង់អាចប្រទានពរដល់យើង » ។៥
អ្នកជឿម្នាក់ៗក៏ត្រូវដកពិសោធន៍ជំនឿសាសនាតាមរយៈអង្គការសាសនាមួយដែរ ពីព្រោះមានតែវិធីនេះទេដែលយើងអាចទទួលការតម្រង់ផ្លូវ ឬការស្ដីប្រដៅអំពីអំពីបាប និងកំហុសមកពីអ្នកមានសិទ្ធិអំណាច ។ ការស្តីប្រដៅនោះគឺចាំបាច់សម្រាប់ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:៣១; ១០១:៤–៥; សូមមើលផងដែរ ម៉ូសាយ ២៣:២១–២២ ) ។
អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាកស្វែល ( ឆ្នាំ ១៩២៦– ២០០៤ )បានផ្តល់ហេតុផលមួយទៀតសម្រាប់មនុស្សដែលកាន់សាសនាឬខាងវិញ្ញាណឲ្យរៀបចំខ្លួន ៖ « ដោយសារតែភាពចៃដន្យ សេចក្ដីល្អរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗគឺ មិនគ្រប់គ្រាន់ទេនៅក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើអាក្រក់ » ។៦
សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានស្តារឡើងវិញត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយពួកព្យាការី និងពួកសាវក
អង្គការនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ត្រូវតែមានអ្នកដឹកនាំដែលត្រូវបានជ្រើសរើសដោយទ្រង់ ហើយផ្តល់អំណាច និងសិទ្ធិអំណាចដើម្បីប្រកាសអំពីព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ទៅដល់ប្រជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ។
ព្រះអង្គសង្ក្រោះបានបង្រៀនថា « មិនមែនអ្នករាល់គ្នាដែលបានរើសខ្ញុំទេ គឺខ្ញុំទេតើ ដែលរើសអ្នករាល់គ្នាវិញ ទាំងតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យទៅបង្កើតផល »( យ៉ូហាន ១៥:១៦ ) ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីប៊ីបបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាអ្នកណាដែលជាអ្នកជ្រើសរើសព្យាការី និងពួកសាវក ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីសញ្ញាចាស់ នេះត្រូវបានគេមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងការហៅរបស់ម៉ូសេនិងសាំយូអែល ហើយនៅក្នុងព្រះគម្ពីសញ្ញាថ្មីវាត្រូវបានគេឃើញនៅក្នុងការហៅរបស់សាវកទាំងដប់ពីរនាក់ និងសាវកប៉ុល ( សូមមើល និក្ខមនំ ៣; សាំយូអែលទី១ ៣; ម៉ាកុស ៣; កិច្ចការ ៩ ) ។ អ្នកដឹកនាំទាំងអស់នេះមិនបានស្មគ្រ័ចិត្តទេ ហើយពួកគេក៏មិនត្រូវបានជ្រើសរើសដោយអ្នកជឿដែរ ។
ព្រះគម្ពីប៊ីបក៏បានបង្ហាញផងដែរថា អ្នកដឹកនាំសាសនាត្រូវតែមានសិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាពរបស់ព្រះដែលត្រូវបានប្រគល់ឲ្យដោយអ្នកដែលកាន់អំណាចនោះរួចហើយ ។ ការពិពណ៌នាព្រះគម្ពីរប៊ីបអំពីការត្រាស់ហៅ និងការផ្ដល់សិទ្ធិអនុញ្ញាតរបស់អើរ៉ុន សមាជិកនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និងពួកចិតសិបនាក់បង្ហាញអំពីគោលការណ៏នេះ ( សូមមើល និក្ខមនំ ២៨:១–៤; ម៉ាកុស ៣:១៤–១៥; លូកា ១០:១, ១៧ ) ។ សិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពមិនបានមកពីការអានព្រះគម្ពីរ ឬពីបំណងចង់បម្រើនោះទេ ។ ហើយការតែងតាំងដែលប្រគល់សិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពគឺមកពីប្រមុខដឹកនាំសាសនា ហើយត្រូវបានគេស្គាល់ជាសាធារណៈ ( សូមមើលគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:១១ ) ។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់អ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណគឺជាព្យាការី ។ ពួកលោកត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុងតួនាទីបីផ្សេងគ្នា ។ អ្នកខ្លះជាបុរសបរិសុទ្ធដែលបំពេញមុខងារខាងការព្យាករសម្រាប់កូនចៅរបស់ពួកគេ ដូចជាលោកអប្រាហាំ ។ អ្នកខ្លះជាមេដឹកនាំអនុវត្តនយោបាយក៏ដូចជាអំណាចខាងសង្ឃ ដូចជាលោក ម៉ូសេ និងលោកយ៉ូស្វេ ។ ភាគច្រើនពួកលោកបានបំពេញតួនាទីជាព្យាការីរបស់ពួកលោកដោយឯករាជ្យពីតំណែងអយ្យកោ ឬមុខតំណែងនយោបាយ ដូចជាសាំយូអែល និងអេសាយ ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន រាយការណ៏ពីមុខតំណែងបីរបស់ព្យាការីដូចគ្នា លីហៃ ( អយ្យកោ ) ស្តេចបេនយ៉ាមិន ( មេដឹកនាំនយោបាយ ) និងអាលម៉ាជាកូន ( បន្ទាប់ពីលោកលាឈប់ពីតំណែងជាប្រធានចៅក្រម ) ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១–២; ម៉ូសាយ ១–៦; អាលម៉ា ៤–៥) ។ ទោះយ៉ាងណា វាច្បាស់ណាស់ថាព្យាការីទាំងអស់ ដែលបានមកពីមុនព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានហៅឲ្យមនុស្សទាំងអស់ប្រែចិត្ត ហើយភាគច្រើនពួកលោកបានព្យាករអំពី ព្រះមែស៊ីដែលនឹងយាងមក ។ ៧
តំណែងសាវកត្រូវបានកំណត់ដំបូងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នៅពេលដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះបានហៅពួកសាវក នៅពេលដែលទ្រង់ បានរៀបចំការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ដើម្បីប្រកាសជ្រមុជទឹក និងព្យាបាល ។ សាវកប៉ុលបានសរសេរថា សាសនាចក្ររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវបាន « ស្អាងឡើងលើជើងជញ្ជាំងនៃពួកសាវក និងពួកហោរា ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះឯង ទ្រង់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក » ( អេភេសូ ២:២០ ) ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានត្រាស់ហៅពួកចិតសិបនាក់ ហើយបានចាត់ឲ្យពួកគេទៅបម្រើផងដែរ ( សូមមើល លូកា ១០:១, ១៧ ) ហើយទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យមានការហៅអ្នកកាន់សិទ្ធិអំណាចផ្សេងទៀត មានដូចជា គ្រូគង្វាល និងគ្រូបង្រៀន ( សូមមើល អេភេសូរ ៤:១១ ) ។
មុខងារដ៏សំខាន់បំផុតរបស់សាវកនៅក្នុងព្រះវិហារដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានបង្កើតឡើងនេះ គឺការកាន់កូនសោបព្វជិតភាព ។ នៅពេលដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះ បានសន្យានឹងសាវកពេត្រុសនូវ « កូនសោនៃនគរស្ថានសួគ៌ » នោះទ្រង់បានពិពណ៌នាការណ៍នេះថាជាអំណាច « បើអ្នកនឹងចងទុកអ្វីៗនៅផែនដី នោះនឹងត្រូវចងទុកនៅលើស្ថានសួគ៌ដែរ » ( ម៉ាថាយ ១៦:១៩ ) ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតថា កូនសោធានាដល់ឥទ្ធិពលនៅស្ថានសួគ៌ដើម្បីផ្ដល់សិទ្ធិអនុញ្ញាតឲ្យមានសកម្មភាពប្រើសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពនៅលើផែនដី ។ ពួកសាវកដែលកាន់កូនសោបព្វជិតភាពមានសិទ្ធិ និងទំនួលខុសត្រូវ ក្នុងការធ្វើជាអធិបតី និងដឹកនាំសកម្មភាពនៃបព្វជិតភាពនៃព្រះ និងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅលើផែនដី ។ ៨ នេះរួមបញ្ចូលទាំងការអនុវត្ត និងការត្រួតពិនិត្យ ពិធីបរិសុទ្ធសំខាន់ៗនៃដំណឹងល្អផងដែរ ។
ជាផ្នែកមួយនៃទំនួលខុសត្រូវ របស់ពួកលោក ព្យាការី និង ពួកសាវកមានកាតព្វកិច្ច និងអំណោយទានជាព្យាការី ដើម្បីបង្រៀនពីការពិតនៃដំណឹងល្អ និងថ្លែងទីបន្ទាល់ ក្នុងនាមជា « ពួកសាក្សីពិសេសអំពីព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទនៅពេញសព្វក្នុងពិភពលោក » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០៧:២៣ ) ។ វាកំណត់ពីសេចក្តីពិត និងកំហុសឆ្គង និងភាពជាផ្លូវការនៃ « ហេតុដូច្នេះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នោះ » ។ប្រធាន ជេ រ៉ូបេន ខ្លាក ជុញ្ញ័រ ( ឆ្នាំ ១៨៧១–១៩៦១ ) ជាទីប្រឹក្សាទីមួយនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានប្រកាសថា ពួកសាវក « មានសិទ្ធិ អំណាច និងសិទ្ធិអំណាចដើម្បីប្រកាសពីគំនិត និងព្រះទ័យរបស់ព្រះដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ដែលស្ថិតនៅក្រោមអំណាច និង សិទ្ធិអំណាចទូទៅរបស់ប្រធាននៃសាសនាចក្រ » ។ ៩
នៅក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ពួកសាវក និងព្យាការី បង្រៀន និងទូន្មានដូចបានដឹកនាំ ដោយព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធដោយមិនមានបំណងអ្វីផ្សេងក្រៅពីថ្លែងពីការពិត និងលើកទឹកចិត្តឲ្យមនុស្សទាំងអស់ដើរតាមផ្លូវទៅកាន់ ព្រះពររបស់ព្រះ រួមទាំងវាសនាចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ សម្រាប់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ៖ ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច « អំណោយទានដ៏មហិមាបំផុតនូវគ្រប់អំណោយទានទាំងឡាយនៃព្រះ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៤:៧ ) ។ សម្តីរបស់ពួកលោកអាចទុកចិត្តបាន ។
ប្រធាន អិម រ័សុល បាឡឺដ ប្រធានស្តីទីនៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានមានប្រសាសន៍ ៖ « នៅលើពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ដែលអ្នកអត្ថាធិប្បាយតាមទូរទស្សន៏ និងវិទ្យុ ២៤ ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃបញ្ចេញទស្សនៈ មិនចុះ សម្រុងគ្នា ដែលអ្នកទីផ្សារ ធ្វើការប្រកួតប្រជែងដើម្បីអ្វីៗទាំងអស់ ទាំងប្រាក់របស់អ្នកទៅដល់ការ បោះឆ្នោត របស់អ្នក តែមានសំឡេងដ៏ច្បាស់ មិនបន្លំ មិនលំអៀងមួយ ដែលអ្នកអាចទុកចិត្តបានជានិច្ច ។ ហើយនោះគឺជាសំឡេងនៃព្យាការី និងពួកសាវកដែលនៅរស់ ។ គោលបំណងតែមួយរបស់ពួកលោកគឺ‹ សុខុមាលភាពដល់ព្រលឹងដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់អ្នក › ( នីហ្វៃទី ២ ២:៣០ ) » ។១០
ការទទួលបានការបង្រៀនរបស់ពួកសាវកនិងព្យាការី គឺជាពរជ័យ និងទំនួលខុសត្រូវដ៏ខ្ពស់មួយ ។ ពរជ័យគឺជាការចូលទៅកាន់អ្វីដែលព្រអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងស្តាប់ឮ ។ ទំនួលខុសត្រូវគឺថា ការទទួលបានការបង្រៀនរបស់ព្រះ អម្ចាស់ធ្វើឲ្យយើងទទួលខុសត្រូវក្នុងការស្តាប់ និងធ្វើតាម ការបង្រៀនទាំងនោះ ។ ជាអកុសល អ្នកជឿខ្លះបរាជ័យនៅក្នុងការទទួលខុសត្រូវនេះ ។ គ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលមនុស្សជាច្រើននៅលើពិភពលោកនេះបដិសេធនូវការពិតដែលថា ព្រះបានប្រទានសិទ្ធិអំណាច និងការបំផុសគំនិតដល់ពួកសាវក និងព្យាការី ដើម្បីនិយាយនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។ រឹតតែបដិសេធព្យាការី និងពួកសាវកថែមទៀត ពីព្រោះពួកគេបានបដិសេធថា គ្មានព្រះ ឬ អត្ថិភាពនៃរឿងត្រូវ និងខុសដាច់ខាត ។
សំណាងល្អដែរ មានមនុស្សជាច្រើនជ្រើសរើសជឿ និងធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្យាការី ។ ពួកគេទទួលបាននូវពរជ័យទាំងឡាយដែលបានសន្យា ។ ប្រធានរ័សុល អិម ណិលសិន បានបង្រៀន ៖ « គំរូដែលបានបង្កើតឡើងជាយូរមកហើយរបស់ព្រះក្នុងការបង្រៀនបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់តាមរយៈព្យាការី បានធានាដល់យើងថា ទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់ព្យាការីម្នាក់ៗ ហើយថាទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលត្រូវការដំបូន្មានពីព្យាការី » ។ ១១
ពួកព្យាការី និងពួកសាវកធ្វើកិច្ចការ តាមរយៈក្រុមប្រឹក្សា
ព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់តាមរយៈ ( ពួក ) ព្យាការី និង ( ពួក ) សាវក នៅពេលពួកលោកធ្វើសកម្មភាពតាមរយៈក្រុមប្រឹក្សា ។ មានឧទាហរណ៏ជាច្រើនអំពីរឿងនេះ ។
ព្រះអម្ចាស់ហៅព្យាការីម្នាក់ឲ្យផ្តើមគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាថ្មីមួយ ។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលការស្តារឡើងវិញថ្មីលូតលាស់ និងធំឡើង នោះគោលលទ្ធិ និងគោលនយោបាយសម្រាប់ក្រុមនានាត្រូវបានបង្ហាញ និងបង្រៀនតាមរយៈអង្គការមួយដែលដឹកនាំដោយពួកសាវក និងព្យាការី ។ ដូច្នោះហើយ នៅពេលដែលសាសនាចក្រដែលបានស្តារឡើងវិញបានរីកចម្រើន និងធំធាត់នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាចុងក្រោយនេះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញថា រឿងដ៏សំខាន់បំផុត និងករណីដ៏លំបាកបំផុតគួរតែត្រូវបានសម្រេចចិត្តដោយក្រុមប្រឹក្សានៃគណៈប្រធានទីមួយ និងពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០៧:៧៨–៧៩ ) ។ នៅទីនោះ រាល់ការសម្រេចចិត្ត « ត្រូវតែបានធ្វើឡើងដោយសំឡេងនៃកូរ៉ុមទាំងនោះជាឯកច្ឆន្ទ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០៧:២៧ ) ។ បើមិនដូច្នោះទេ ពួកគេនឹងមិន « បានព្រះពរទាំងឡាយដូចជាការសម្រេចចិត្តទាំងឡាយនៃកូរ៉ុមរបស់ប្រធានទាំងបីពីបុរាណ » ឡើយ ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០៧:២៩ ) ។
ទាំងអស់នេះបង្ហាញពីទិសដៅរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលថា សាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ត្រូវតែគ្រប់គ្រងដោយក្រុមប្រឹក្សានៃពួកសាវក និងព្យាការី ។ ការណ៍នេះការពារ និងលើកកម្ពស់សាមគ្គីភាពដែលវាចាំបាច់មាននៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ។
នៅក្នុងសន្និសីទទូទៅដែលលោកត្រូវបានគាំទ្រជាប្រធាននៃសាសនាចក្រ ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស្មីធ ( ឆ្នាំ ១៨៣៨–១៩១៨ ) បានបង្រៀនថា « ព្រះអម្ចាស់កាលពីដើមដំបូងនៃការងារនេះបានបើកសម្ដែងថា គួរតែមាន សង្ឃជាន់ខ្ពស់បីរូបដើម្បីធ្វើជាអធិបតីភាពក្នុងការដឹកនាំបព្វជិតភាពជាន់ខ្ពស់នៃសាសនាចក្រ និងនៅលើសាសនាចក្រទាំងមូល » ។១២ លោកបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់អំពីសារៈសំខាន់នៃសង្ឃជាន់ខ្ពស់ទាំងបីរូបនៅក្នុងគណៈប្រធានដោយប្រកាសថា « វាជាការខុសដែលបុរសម្នាក់អនុវត្តសិទិ្ធអំណាច និងអំណាចទាំង អស់នៃគណៈប្រធាននៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ » ។ ១៣ លោកបានបន្ថែមទៀតថា ព្រះអម្ចាស់មិនដែលមានគោលបំណងថា បុរសម្នាក់គួរតែមានអំណាចទាំងអស់នោះទេ ហើយដោយសារហេតុផលនោះហើយ ទើបទ្រង់បានដាក់ឲ្យមានពួកប្រធាន ពួកសាវក ពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់ ពួកចិតសិបជាដើមនៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ » ។ ១៤
ឯកសារយោងទាក់ទងទៅនឹងពហុវចនៈ ពួកព្យាការី និងពួកសាវក ក៏លេចធ្លោនៅក្នុងការបង្រៀនស្រដៀងគ្នានេះដោយប្រធាន យ៉ូសែប ហ្វីលឌិង ស្មីធ ( ឆ្នាំ ១៨៧៦–១៩៧២ ) ៖ « មានរឿងមួយដែលយើងគួរតែច្បាស់ក្នុងចិត្ត ។ ទាំងប្រធានសាសនាចក្រ និងគណៈប្រធានទីមួយ ឬសំឡេងរួមគ្នានៃគណៈប្រធានទីមួយ និងពួកសាវកដប់ពីរនាក់ក៏ដោយនឹងមិននាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធវង្វេងផ្លូវ ឬបញ្ជូនការទូន្មានទៅកាន់លោកិយដែលប្រឆាំងទៅនឹងព្រះទ័យ និងបំណងរបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ » ។ ១៥
ដើម្បីក្លាយទៅជាគោលលទ្ធិជាផ្លូវការរបស់សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ការបង្រៀនរបស់ពួកសាវក និងសូម្បីតែព្យាការីក៏ចាំបាច់ត្រូវបញ្ជាក់តាមរយៈដំណើការនៃការយល់ព្រមពីពួកសាវក និងព្យាការីដ៏ទៃទៀតដែរ ។ រឿងនេះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប នៅក្នុងការអនុមត័របស់ពួកសាវក នៅពេលដែលពេត្រុសបានរាយការណ៏អំពីវិវរណៈរបស់លោកដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅកាន់ពួកសាសន៏ដទៃទៀត ( សូមមើល កិច្ចការ ១១:១, ១៨ ) ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ នៅពេលដែលមានវិវាទអំពីតម្រូវការនៃការកាត់ស្បែកត្រូវបាននាំទៅដល់ពួកសាវក នោះពេត្រុសបានរំឮកពួកគេអំពីសារៈសំខាន់នៃវិវរណៈដែលលោកបានទទួលបាន ហើយបន្ទាប់មក ក្រុមប្រឹក្សាបានយល់ព្រម និងដោះស្រាយវិវាទដោយមានលិខិតបញ្ជាក់ទៅកាន់ក្រុមជំនុំ ( សូមមើល កិច្ចការ ១៥ ) ។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរនៅក្នុងសាសនាចក្រដែលបានស្តារឡើងវិញនេះ គោលលទ្ធិមិនត្រូវបានចែងនៅក្នុងគម្ពីរទេរហូតដល់រាងកាយរបស់សាសនាចក្របាន ទទួលវាដោយច្បាប់នៃការយល់ព្រមរួមគ្នា ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ២៦:២, ២៨:១៣ ) ។ គោលការណ៏នោះត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅឆ្នាំ ១៨៣៣ ហើយត្រូវបានអនុវត្តតាំងពីពេលនោះមក ។ ១៦ ការអនុវត្តនេះ ដែលមិនត្រូវបានអនុវត្តតាមដោយព្រះវិហារដែលមានស្រាប់ក្នុងអំឡុងពេលដែលយើងហៅថាការក្បត់សាសនា វាការពារសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អពីការផ្លាស់ប្តូរ ឬរងឥទ្ធិពលពីគំនិតឯកជន ឬមតិផ្ទាល់ខ្លួន ។
នៅទីបំផុត ការរួបរួមគ្នាដ៏សំខាន់លើគោលលទ្ធិក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំផ្សេងៗគ្នាត្រូវបានរក្សាទុកដោយច្បាប់ដែលមានជាយូរមកហើយ គឺសំណួរដែលសួរទៅកាន់សាវកម្នាក់ៗ ឬអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចផ្សេងទៀតអំពីគោលលទ្ធិ ឬគោលនយោបាយដែលមិនត្រូវបានកំណត់ឲ្យច្បាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ឬនៅក្នុងសៀវភៅក្បួនខ្នាត គឺត្រូវបង្វែរ ទៅគណៈប្រធានទីមួយវិញ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២៤:១២៦ ) ។១៧
ព្យាការី និងសាវកជាសាក្សីអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
នៅអំឡុងពេលនៃការងារបម្រើរបស់លោក ព្យាការី យ៉ូសែប ស្មីធ បានបង្រៀនការណ៍នេះ ៖ « ដូចជាព្រះបានគ្រប់គ្រងអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និង យ៉ាកុបជាក្រុមគ្រួសារ និងកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ជាប្រជាជាតិទាំងមូលដែរ ដូច្នេះយើងក្នុងនាមជាសាសនាចក្រមួយ ត្រូវតែស្ថិតនៅក្រោមការណែនាំរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើយើងចង់ទទួលបានការរីកចម្រើន ការថែរក្សា និងការទ្រទ្រង់ » ។១៨
អត្ថបទនេះបានពិពណ៌នាអំពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់អស់ជាច្រើនជំនាន់មកហើយ និងរបៀបដែលគំរូនិងនិតិវិធីនេះបន្តមាននៅក្នុងសម័យយើងផ្ទាល់ ។ ដូចដែលសាវកពេត្រុសបានបង្រៀនថា « ពួកហោរាសុទ្ធតែធ្វើបន្ទាល់ » អំពីព្រះគ្រីស្ទ ( កិច្ចការ ១០:៤៣ ) ។ នៅក្នុងជំនាន់របស់យើង ព្រះអម្ចាស់នៅតែបន្ដធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់តាមរយៈពួកព្យាការី និងពួកសាវកដែលមានសិទ្ធិអំណាចដើម្បីធ្វើកិច្ចការក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ដើម្បីនាំមកនូវជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស ។