រឿងដែលបង្ហាញនៅទីនេះបានទទួលសិទ្ធិអនុញ្ញាតពី TheChurchNews.com ។វាពុំត្រូវប្រើប្រាស់ដោយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផ្សេងទៀតឡើយ ។
ដោយអែលឌើរ ថាត អរ ខាលីស្ទើរ Church News
ទាំងនេះពិតជាគ្រាលំបាកណាស់ — ការរាតត្បាតទូទាំងពិភពលោក ការតវ៉ា និង កុបកម្ម ការអត់ការងារធ្វើ ការកើនឡើងនៃឧក្រិដ្ឋកម្ម និងការព្រួយបារម្ភផ្សេងៗអំពីការបោះឆ្នោត ។ តើវាអាចទៅរួចទេដែលមានសុទិដ្ឋិនិយមនៅក្នុងកាលៈទេសៈបែបនេះ ឬផ្ទុយមកវិញ តើវាដល់ពេលដែលត្រូវបណ្តោយទៅតាមភាពអវិជ្ជមាន និងទុទិដ្ឋិនិយមមែនទេ ? ឬនិយាយម៉្យាងទៀតថា តើមនុស្សម្នាក់អាចមានភាពប្រាកដនិយម និងសុទិដ្ឋិនិយមក្នុងពេលតែមួយបានដែរឬទេ ? សំណាងល្អដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះជាគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់យើងបានផ្តល់ចម្លើយដល់យើង ។
វាគឺជាសប្តាហ៍ចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ទ្រង់ជ្រាបថាយូដាសនឹងក្បត់ទ្រង់ ។ ពេត្រុសដែលជាប្រធានក្រុមសាវករបស់ទ្រង់ នឹងបដិសេធថាមិនស្គាល់ទ្រង់ចំនួនបីដង ឯអ្នកខ្លះទៀតដែលទ្រង់បានមកជួយ គេនឹងចំអកដាក់ទ្រង់ ស្តោះដាក់ទ្រង់ ហើយវាយទ្រង់ ។ វានឹងមានការចាប់ខ្លួន និងការជំនុំជម្រះក្លែងក្លាយមួយ ។ ប៉ុន្ដែទោះបីជាមានការព្យាយាមច្រើនជាងនេះទៅទៀតក្ដី ក៏នេះគឺជាគ្រារបស់ទ្រង់នៅក្នុងសួនច្បារ និងនៅលើឈើឆ្កាងដែលជាកន្លែងទ្រង់នឹងយាងចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៨៨:៦ ) ។ ទ្រង់បានពិពណ៌នាបទពិសោធន៍នេះដោយបន្ទូលរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ថា វាគឺជាសេចក្ដីរងទុក្ខវេទនាដែល « បណ្តាលឲ្យយើង គឺជាព្រះដែលមហិមាលើអ្វីៗទាំងអស់ ត្រូវញ័រដោយសារតែការឈឺចាប់ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៩:១៨ ) ។ តើការឈឺចាប់អ្វីខ្លះដែលបណ្តាលឲ្យព្រះក៏ត្រូវញាប់ញ័រនោះ ?
ទោះជាយ៉ាងណា ដោយដឹងថាអ្វីៗទាំងអស់នេះនឹងកើតឡើងចំពោះទ្រង់នៅសប្តាហ៍ខាងមុខ នោះទ្រង់បានព្រមាន និងបានលួងលោមដល់យើងថា ៖ « ដោយសារខ្ញុំនៅលោកីយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយហើយ » ( យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ) ។ ឬនិយាយម៉្យាងទៀតថា « ខ្ញុំប្រាកដនៅក្នុងចិត្តដោយដឹងថាអ្នកនឹងមានការសាកល្បង និងទុក្ខវេទនាក្នុងជីវិត ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចសន្យានឹងអ្នកថានៅទីបំផុតនៃអ្វីៗទាំងអស់នោះអ្នកអាចមានសេចក្តីរីករាយ ។ ហេតុអ្វី ? ពីព្រោះនៅពេលដែលយើងបំពេញដង្វាយធួនចប់ នោះវានឹងគ្មានកម្លាំងខាងក្រៅណា - ទាំងគ្មានការបាត់បង់អាយុជីវិត ឬជំងឺ ឬគ្រោះមហន្តរាយខាងសេដ្ឋកិច្ច ឬការលែងលះ ឬការសាកល្បងខាងក្រៅណាផ្សេងទៀតដែលអាចរារាំងអ្នកពីភាពតម្កើងឡើងដែលបានផ្តល់ឲ្យដល់អ្នកដែលមានការស្តាប់បង្គាប់ និងស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់ឡើយ » ។
ខ្លឹមសារនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្តល់ឲ្យយើងនូវក្តីសង្ឃឹម និងទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បមួយដែលជាជម្រើសខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើង — ពុំមែនជាកម្លាំងមកពីខាងក្រៅទេ — ដែលកំណត់ជោគវាសនាដ៏ទេវភាពរបស់យើងនោះ ។ ហើយជាមួយនឹងក្តីសង្ឃឹម និងទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បជានិច្ច យើងអាច និងគួរតែមានសង្ឃឹមឡើង ។
យ៉ូសែបស៊្មីធក៏មានករណីដូច្នោះដែរ ។ គាត់ត្រូវបានគេឃុំនៅកន្លែងចង្អៀតក្នុងពន្ធនាគារខុសច្បាប់មួយនៅគុកលីប៊ើទីអស់រយៈពេលជាងពីរខែ ។ នៅទីបំផុត គាត់បានស្រែកឡើងទាំងអស់សង្ឃឹមថា « ឱព្រះអង្គអើយ តើព្រះអង្គគង់នៅទីណា ? … តើព្រះហស្តទ្រង់នឹងទប់ទុកដល់ណាទៅ ? » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២១:១-២ ) ។ បន្ទាប់មកព្រះអម្ចាស់បានប្រទានទស្សនៈមួយដល់យ៉ូសែប ដែលបានជួយគាត់យល់ដឹងពីការសាកល្បងនៃគ្រានោះ ដោយប្រៀបធៀបវាទៅនឹងរង្វាន់ដ៏អស់កល្បនាពេលអនាគត ៖ « បុត្រយើងអើយ ចូរមានសេចក្ដីសុខសាន្តដល់ព្រលឹងបុត្រចុះ សេចក្ដីទំនាស់ និងសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់អ្នក នោះគ្រាន់តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះទេហើយខណៈនោះ បើសិនជាអ្នកស៊ូទ្រាំការណ៍នោះដោយហ្មត់ចត់ នោះព្រះទ្រង់នឹងតម្កើងអ្នកឡើងនៅស្ថានខ្ពស់ អ្នកនឹងបានជ័យជម្នះលើពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នកទាំងអស់ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២១:៧-៨ ) ។
បន្ទាប់មកព្រះអម្ចាស់បានគូររូបភាពនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យ៉ូសែបនាពេលអនាគត វាមិនសូវល្អនោះទេ — គាត់ត្រូវបានគេពង្រាត់ចេញពីប្រពន្ធ និងកូន, គាត់ត្រូវគេបោះចូលទៅកណ្តាប់ដៃរបស់ឃាតករ និងក្នុងមាត់នៃនរកដែលហាត្របាក់គាត់ ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះយ៉ូសែបមានទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បជានិច្ចមួយ ។ គាត់បានដឹងថាគ្មានអ្វី ឬមនុស្សផ្សេងទៀត អាចប្លន់យកភាពរុងរឿងរបស់គាត់បានទេ។ គាត់ជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ ដែលគ្រប់គ្រងជោគវាសនារបស់ខ្លួនទាំងស្រុង បើគាត់សម្រេចចិត្តស្វែងរកការលូតលាស់នៅក្នុងទុក្ខវេទនាទាំងនេះជាជាងភាពអស់សង្ឃឹម ។
នៅក្នុងបន្ទប់ពន្ធនាគារនោះ ដោយមានការយល់ដឹងដ៏ទេវភាពនេះ គាត់បានសរសេរទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធថា « បងប្អូនដ៏ស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរយើងប្រព្រឹត្តការណ៍ទាំងនេះ ដែលនៅក្នុងអំណាចយើងដោយមាន ចិត្តរីករាយចុះ ហើយលំដាប់នោះ យើងអាចឈរនៅស្ងៀមដោយជឿជាក់ថានឹងបានឃើញសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៣:១៧ ) ។ គាត់បានដឹងពីការសន្យា និងលទ្ធភាពនៃភាពលើកតម្កើងថាវាគឺជាគ្រឹះនៃជីវិតដ៏រីករាយ និងសុទិដ្ឋិនិយមមួយ ។
សុទិដ្ឋិនិយមប្រហែលជាមិនស្មើនឹងជំនឿនោះទេ ប៉ុន្តែវាពិតជាជំហានមួយដែលឆ្ពោះទៅរកទិសដៅដ៏ត្រឹមត្រូវមួយ ។ តាមពិត វាជាសមាសធាតុដ៏ចាំបាច់នៃសេចក្តីជំនឿ និងជាផលផ្លែនៃសេចក្តីជំនឿ ។ វាគឺជាភស្ដុតាងដ៏មានឥទ្ធិពលនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ដើម្បីព្យាបាល និងសង្គ្រោះយើង សូម្បីតែនៅពេលដែលការសាកល្បងរបស់យើងហាក់ដូចជាមិនអាចទ្រាំទ្របានក៏ដោយ ។
សុទិដ្ឋិនិយមបន្ថែមប្រេងទៅក្នុងភ្លើងនៃសេចក្ដីជំនឿ ម៉្យាងវិញទៀតការធ្វេសប្រហែសប្រៀបបានទៅនឹងការបាចទឹកទៅលើអណ្តាតភ្លើងនោះដែរ ។ គំនិតអវិជ្ជមាន និងទុទ្ទិដ្ឋិនិយមគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំង ចំណែកឯគំនិតវិជ្ជមាន និងសុទិដ្ឋិនិយមគឺជារបស់ព្រះ ។
សុទិដ្ឋិនិយមគឺជាកាំរស្មីពន្លឺ បើមិនដូច្នោះទេវាគឺជាពិភពងងឹតមួយ ។ វាគឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំងពីការប្រកាសរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ » ( យ៉ូហាន ៨:១២ ) ។ លោកតារបស់ខ្ញុំ អែលឌើរឡេហ្គ្រាដ រីឆាត គឺជាពន្លឺដែលចែងចាំង ។ គាត់តែងតែមានស្នាមញញឹម និងទស្សនៈវិជ្ជមានចំពោះជីវិត ។ គាត់ធ្លាប់និយាយថា « ខ្ញុំគ្រាន់តែខំប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ហើយទុកកង្វល់ថ្វាយព្រះអម្ចាស់ » ។ ខ្ញុំចូលចិត្តការនិយាយនេះណាស់ ។ វាបានរំឭកខ្ញុំថាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកដាក់លើព្រះអង្គទ្រង់នូវទម្ងន់ដ៏ធ្ងន់ ។ ទ្រង់បានទុកឱ្យយើងនូវបន្ទុកមួយ ប៉ុន្តែវាជាបន្ទុកដែលអាចគ្រប់គ្រងបាន ។
ការដឹងថាព្រះអម្ចាស់ជាអង្គទទួលខុសត្រូវ ហើយថាភាពលើកតម្កើងត្រូវបានធានាយ៉ាងពិតប្រាកដដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ នោះវាគឺជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងអាចញញឹម និងមានសេចក្តីសង្ឃឹម ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីការសាកល្បងមួយទៅការសាកល្បងមួយ ។ ចំណេះដឹងនេះហើយដែលជម្រុញឲ្យសាវកប៉ុលនិយាយថា « ដ្បិតខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោសក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង » ( ភីលីព ៤:១១ ) ។
យើងមានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំងចំពោះដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងសេចក្តីសង្ឃឹម និងលទ្ធភាពដ៏អស់កល្បទាំងឡាយដែលអាចទទួលបាន ។ ដោយសារតែដូច្នោះហើយ យើងអាចមានសុទិដ្ឋិនិយម ទោះបីជានៅក្នុងគ្រាដ៏ច្របូកច្របល់ក្ដី ទាំងដឹងថា យើងបាន និងកំពុងនៅក្នុងការសាកល្បង តែវាមិនអាចដកហូតជោគវាសនាដ៏អស់កល្បរបស់យើងបានឡើយ ។
— ថាត អរ ខាលីស្ទើរ គឺជាពួកចិតសិបនាក់នៃពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ និងជាអតីតប្រធានទូទៅសាលាថ្ងៃអាទិត្យ ។
រក្សាសិទ្ធិឆ្នាំ ២០២០ ក្រុមហ៊ុនបោះពុម្ភផ្សាយព័ត៌មាន Deseret