យើងគឺជាបុត្រា និងបុត្រីនៃព្រះ ជាព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ។ ទ្រង់ស្រលាញ់យើង ហើយជ្រាបដឹងសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងទ្រង់តាមរយៈការអធិស្ឋាន - សូមអធិស្ឋានទៅទ្រង់តែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ ដោយគ្មានអ្នកផ្សេងទៀតឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងបានបង្រៀនថា « អ្នករាល់គ្នាត្រូវអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដោយនាមយើងជានិច្ច »1 យើងនឹងស្គាល់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងកាន់តែខ្លាំងឡើង ហើយក៏កាន់តែខិតទៅជិតទ្រង់ផងដែរ នៅពេលដែលការឆ្អោះទៅរកទ្រង់តាមរយៈការអធិស្ឋានប្រែក្លាយជាទម្លាប់មួយក្នុងជីវិតរស់នៅយើង ។ បំណងប្រាថ្នារបស់យើងនឹងក្លាយដូចព្រះរាជបំណងទ្រង់ ។
ខ្ញុំចាំថា នៅពេលពួកអ្នកផ្សព្វផ្យាយសាសនាបានបង្រៀនខ្ញុំដំបូង អំពីរបៀបដើម្បីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ ពួកគាត់បានបង្រៀនខ្ញុំនូវជំហានបួនដើម្បីធ្វើការអធិស្ឋាន ។ ខ្ញុំមិនមានការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះអំពីការអធិស្ឋាននោះទេ ក្រៅតែពីបួនជំហាននេះ ។ ដូច្នេះ ការអធិស្ឋានខ្ញុំភាគច្រើនបំផុតគឺហាក់ដូចជា « លើកទូរស័ព្ទឡើង ហើយបញ្ជាទិញគ្រឿងទេស ... ប្រាប់ការបញ្ជាទិញ [ របស់ខ្ញុំ ] ហើយបញ្ចប់ការនិយាយទូរស័ព្ទ »2 ឬ « គ្រាន់តែស្រែកអំពាវនាវភ្លាមនៅពេលមានបញ្ហា ... គិតដល់ព្រះ ជាអង្គព្យាបាល ឬ ជាភ្នាក់ងាផ្តល់សេវាកម្ម ដើម្បីជួយ [ ខ្ញុំ ] ក្នុងគ្រាអាសន្ន [ របស់ខ្ញុំ ] » ប៉ុណ្ណោះ។3 នៅពេលខ្ញុំកាន់តែរីកចម្រើនក្នុងសាសនាចក្រ តាមរយៈការសិក្សាបន្ថែមទៀតពីព្រះគម្ពីរ និងការបង្រៀនទាំងឡាយនៃពួកអ្នកដឹកនាំនៃសាសនាចក្ររបស់យើង នោះខ្ញុំបានទទួលការយល់ដឹងកាន់តែល្អឡើងក្នុងលក្ខណៈម្យ៉ាងដែលខ្ញុំគួរតែមាននៅពេលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះតាមរយៈការអធិស្ឋាន ។
ប្រធាន ហ៊ិងគ្លី បានបង្រៀនថា « យើងត្រូវតែតាំងអារម្មណ៍ សញ្ចឹងគិត គិតពីអ្វីដែលយើងកំពុងអធិស្ឋាន និងទូលសុំ ហើយបន្ទាប់មក ពោលពាក្យទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ដូចជាមនុស្សម្នាក់និយាយទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ទៀត » ។4 ប្រធាន ហាន់ធើរ ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា « យើងគួរតែចងចាំថា ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតទាំងថ្ងៃ និងយប់ មិនមែនតែនៅគ្រាណាដែលជំនួយទាំងអស់ទទួលបរាជ័យ ហើយត្រូវការជំនួយយ៉ាងខ្លាំង ទើបមករកទ្រង់នោះទេ » ។5 ព្យាការី មរមនក៏បានព្រមានផងដែរថា បើសិននរណាម្នាក់ « អធិស្ឋាន ហើយបើមិនអធិស្ឋានដោយស្មោះអស់ពីចិត្តទេ មែនហើយការអធិស្ឋាននោះពុំមានផលប្រយោជន៍អ្វីដល់ជននោះឡើយ6 ត្បិតព្រះទ្រង់ពុំទទួលមនុស្សបែបនេះទេ » ។ ដើម្បីមានការអធិស្ឋានដ៏មានន័យ យើងត្រូវតែបន្ទាបខ្លួន ហើយអធិស្ឋានដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត « ដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត » ។7 យើងក៏បានរៀនពីព្រះអង្គសង្គ្រោះថា យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នដើម្បីជៀសវាងពីការ « ពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួន » នៅពេលយើងអធិស្ឋាន ។
នៅពេលយើងស្វែងរកការដឹកនាំ និងកម្លាំងពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ នោះយើងគួរតែធ្វើតាមពាក្យទូន្មានរបស់អាលម៉ា ទៅកាន់ហេលេមិន កូនប្រុសរបស់លោក ដែលជាពាក្យទូន្មានដ៏ល្អសម្រាប់យើង ។ « ចូរអំពាវនាវដល់ព្រះនូវអស់ទាំងការគាំទ្ររបស់កូន ចូរធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយទោះជាទីណាដែលកូនទៅ គឺកូនទៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ មែនហើយ ចូរបំបែរមនោសញ្ចេតនាទាំងអស់របស់កូនឆ្ពោះទៅរកព្រះអម្ចាស់វិញ មែនហើយ ចូរដាក់ចិត្តមេត្រីរបស់កូនទៅលើព្រះអម្ចស់តទៅ ។ ចូរប្រឹក្សាជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នៅគ្រប់កិច្ចការរបស់កូន ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំកូនទៅរកការល្អ មែនហើយ កាលណាកូនដេកចុះនៅពេលយប់ ចូរដេកនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់មើលថែកូន ពេលកូនដេក ហើយកូនក្រោកឡើងនៅពេលព្រឹក ចូរចិត្តកូនពោរពេញទៅដោយអំណរគុណដល់ព្រះ ហើយបើសិនជាកូនធ្វើការទាំងនេះ នោះកូននឹងត្រូវបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ » ។9
ព្រះវរបិតាសួគ៌រំពឹងថា យើងអធិស្ឋានលើសពីការគ្រាន់តែសុំពរជ័យពីទ្រង់ ។ ជាញឹកញាប់ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើង « សិក្សាក្នុងគំនិត [ របស់យើង ] ពីមុនទ្រង់នឹងផ្តល់ចម្លើយដល់យើង ។10 បើសិនយើងទូលសុំការដឹកនាំ នោះទ្រង់រំពឹងថា យើងនឹងទទួលយកការខ្សឹបប្រាប់ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ បើសិនយើងទូលសុំសម្រាប់សុខុមាភាពផ្ទាល់ខ្លួន និង សុខុមាភាពរបស់អ្នកដទៃ នោះការអធិស្ឋានរបស់យើងនឹងជាអសារឥតការប្រសិនបើយើង « បែរចេញពីមនុស្សដែលខ្វះខាត និងមនុស្សដែលអាក្រាត ហើយពុំទៅសាកសួរដល់ដែលឈឺ និងអ្នកដែលមានទុក្ខវេទនា ហើយពុំចែករំលែកទ្រព្យរបស់ខ្លួន បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមាន ចូរចែកទៅដល់ជនដែលខ្វះខាត » ។11 ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងជួយយើងនៅគ្រប់ការណ៍ដែលយើងស្វែងរកក្នុងសេចក្តីសុចរិត ប៉ុន្តែទ្រង់កម្រនឹងធ្វើការណ៍អ្វីសម្រាប់យើងបើសិនយើងអាចធ្វើវាដោយខ្លួនយើងបាននោះ ។
ប្រធាន ជែមស៍អ៊ីហ្វោស្ត បានបង្រៀនយើងថា « ការអធិស្ឋានជាច្រើនដងត្រូវបានពោលឡើងខណៈដែលយើងកំពុងលុតជង្គង់ចុះ ... ប៉ុន្តែការអធិស្ឋានដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ចេញពីដួងចិត្តក៏អាចឭដល់ឋានសួគ៌ផងដែរ ។ យើងច្រៀងបទ ‹ Prayer is the soul’s sincere desire, uttered or unexpressed ›12 ( ការអធិស្ឋានគឺជាបំណងប្រាថ្នាដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រលឹងមួយ ទោះជានិយាយចេញ ឬនិយាយក្នុងចិត្តក្តី ) ... យេរេមា ទូន្មានយើងឲ្យអធិស្ឋានឲ្យអស់ពីចិត្ត និងអស់ពីព្រលឹងយើង ។13 អេណុស បានរៀបរាប់ការណ៍ដែលព្រលឹងលោកស្រេកឃ្លាន ហើយលោកបានអធិស្ឋានអស់ពេញមួយថ្ងៃ ។14 ការអធិស្ឋានមានប្រពលភាពខុសៗគ្នា ។ យើងឃើញថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ‹ បានអធិស្ឋានទទូចរឹតតែខ្លាំងឡើង › នៅគ្រាទ្រង់មានទុក្ខខ្លាំងបំផុត ។15 ពរជ័យទាំងឡាយណាដែលស្វែងរកបានតាមរយៈការអធិស្ឋាន ជួនកាល តម្រូវឲ្យមានសកម្មភាព កិច្ចខិតខំ និងការឧស្សាហ៍ព្យាយាមរបស់យើងជាមុនសិន ។
« ឧទាហរណ៍ នៅពេលតមអាហារ គឺជាពេលដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់ការសម្តែងចេញដ៍ខ្លាំងក្លានូវភាពស្មោះត្រង់របស់យើង ។ ដូចអ្វីដែលអាលម៉ាបានថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅកាន់ប្រជាជននៅសារ៉ាហិមឡាថា ៖ ‹ ខ្ញុំបានតមអាហារ ហើយបានអធិស្ឋានជាច្រើនថ្ងៃ ដើម្បីខ្ញុំអាចដឹងនូវរឿងទាំងនោះដោយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងរឿងទាំងនោះដោយខ្លួនខ្ញុំថា ជារឿងពិត ព្រោះព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់បានសម្តែងប្រាប់ខ្ញុំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ › ។16 នៅពេលយើងតមអាហារ យើងបន្ទាបព្រលឹងរបស់យើង ដែលនាំយើងទៅកាន់សំឡេងនៃព្រះ និងគោលបំណងដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់កាន់តែខ្លាំង » ។
ការអធិស្ឋានគឺជាទំនាក់ទំនងក្នុងផ្លូវពីរយ៉ាង ។ នៅពេលយើងបញ្ចប់ការអធិស្ឋានរបស់យើង យើងគួរតែចំណាយពេលឈប់មួយភ្លែត ហើយស្តាប់ ។ អំឡុងពេលបែបនេះ ចាំបាច់ណាស់ដើម្បីព្រះវរបិតាសួគ៌ ទ្រង់អាចទូន្មាន ដឹកនាំ ឬ លួងលោមយើង ខណៈដែលយើងលុតជង្គង់ចុះនោះ ។ ចម្លើយរបស់ទ្រង់ ជាញឹកញាប់ ប្រទានឲ្យតាមរយៈសំឡេងតូចរហៀងនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬ ពឹងផ្អែកទៅលើការលៈទេសៈដែលយើងកំពុងជួប ហើយវាក៏អាចមកតាមរយៈទង្វើរសប្បុរសនៃអ្នកទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើងផងដែរ ។
ជួនកាល យើងមិនមានអារម្មណ៍ថា យើងមានភាពសក្តិសមដើម្បីទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ អាលម៉ាបានបង្រៀនយើងថា « .... ត្បិតបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាប្រុងស្តាប់តាមព្រះវិញ្ញាណដែលបង្រៀនមនុស្សឲ្យអធិស្ឋាន នោះអ្នករាល់គ្នានឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែអធិស្ឋាន ត្បិតអារក្សអសោចិ៍មិនបង្រៀនមនុស្សណាមួយឲ្យអធិស្ឋានទេ ប៉ុន្តែបង្រៀនគេមិនឲ្យអធិស្ឋានវិញ ។19 សាតាំងតែងតែចង់ល្បួង ឬ បញ្ចុះបញ្ចូលយើងមិនឲ្យអធិស្ឋាន ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនយើងថា « ចូរអធិស្ឋានជានិច្ទ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកអាចក្លាយទៅជាអ្នកជំនះបាន មែនហើយ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកអាចយកឈ្នះលើអារក្សសាតាំងបាន ហើយប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកអាចរួចផុតពីកណ្តាប់ដៃនៃពួកអ្នកបម្រើរបស់អារក្សសាតាំងដែលទ្រទ្រង់កិច្ចការរបស់វានោះ ។20 យើងគួរតែមាន « ចិត្តពោរពេញ » ដោយការអធិស្ឋានដល់ [ព្រះ] ជានិច្ច »21 មិនថាយើងកំពុងនៅកន្លែងណានោះទេ ។ យើងអាចបង្ហាញអំណរគុណដោយស្ងាត់ៗទៅកាន់ព្រះវរបិតារបស់យើង ហើយទូលសុំទ្រង់ឲ្យពង្រឹងទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង ហើយជួយយើងក្នុងគ្រាមានការល្បួង ឬ គ្រោះថ្នាក់ខាងរាងកាយ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា បណ្តាញទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺនៅបើកចំហរគ្រប់ពេលវេលា ។ គ្មានសិទ្ធិអំណាចនៅលើផែនដីណាអាចបំបែក ឬ បញ្ឈប់យើងមិនឲ្យចូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងដោយផ្ទាល់នោះទេ ។ វាក៏មិនដែលមានភាពរអាក់រអួលផ្នែកម៉ាស៊ីន ឬ ផ្នែកអេឡិកត្រូនិកណាមួយដែរ នៅពេលយើងអធិស្ឋាននោះ ។ វាពុំបានកំណត់ពីចំនួនការអធិស្ឋាន ឬ ថាតើយើងអាចអធិស្ឋានរយៈពេលយូរប៉ុណ្ណាជារៀងរាល់ថ្ងៃ នោះទេ។ វាពុំមានកម្រិតកំណត់ណាលើចំនួននៃសេចក្តីត្រូវការដែលយើងចង់បាន និង ទូលសុំសម្រាប់ការអធិស្ឋានម្តងៗឡើយ ។ ទ្រង់ជាអង្គដែលគេអាចឈោងទៅដល់នៅគ្រប់គ្រា និងគ្រប់ទីកន្លែង ។ បណ្តាញទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌អាចត្រូវបានបិទតែនៅពេលដែលយើងជ្រើសរើសមិនទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ ឬ នៅពេលយើងបានប្រព្រឹត្តបាបដែលធ្វើឲ្យយើងមិនអាចទទួលបានការខ្សឹបប្រាប់ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ ។ ការប្រែចិត្តគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ ដើម្បីបើកនូវការបិទបណ្តាញទំនាក់ទំនងទាំងអស់ជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះវរបិតាស្រឡាញ់យើង ហើយទ្រង់មានព្រះហឬទ័យចង់ទំនាក់ទំនងជាមួយកូនទ្រង់ទាំងអស់ នៅក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាម៉ែន ។■
នីហ្វៃទី3 18:19
សូមមើល ការបង្រៀនពីប្រធាន ហ្គរដុនប៊ីហ៊ិងគ្លី ( ឆ្នា 1997 ) ទំព័រ 469
សូមមើល ហាវើដដបុលយូហឹនធើរ ការបង្រៀនពីហាវើដដបុលយូហឹនធើរ, ed. Clyde J. Williams [ ឆ្នាំ1997 ],ទំព័រ 39
កាបង្រៀនពីហ្គរដុនប៊ីហ៊ិងគ្លី ( ឆ្នាំ 1997 ) ទំព័រ 469
ហាវើដដបុលយូហឹនធើរ ការប្រៀនពីហាវើដដបុលយូហឹនធើរ កែសម្រួលដោយ Clyde J. Williams [ ឆ្នាំ 1997 ]ទំព័រ 39
មរ៉ូណៃ 7:9
មរ៉ូណៃ 7:48
សូមមើល ម៉ាថាយ 6:7
អាលម៉ា 37:36-37; សូមើល អាលម៉ា 34:17-26 ផងដែរ
សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា 9:7-8
សូមមើល អាលម៉ា 34:27-29
សូមមើល យេរេមា 29:13
សូមមើល អេណុស 1:4
លូកា 22:44
អាលម៉ា 5:46
សូមមើល ទំនុកដំកើង 35:13
ជែមស៍អ៊ីហ្វោស្ត « The Lifeline of Prayer » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2002 ទំព័រ 60;
Ensignគេហទំព័រ lds.org/general-conference/2002/04/the-life-of-prayer?
នីហ្វៃទី2 32:8
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា 10:5
អាលម៉ា 34:27; សូមមើល នីហ្វៃទី3 20:1 ផងដែរ