វាគឺជាសេចក្ដីអំណរមួយ ដើម្បីចំណាយពេលល្ងាចនេះ នៅជាមួយអ្នកទាំងឡាយដែលនឹងក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ និងឪពុកម្ដាយនៃសាសនាចក្រនេះនាពេលអនាគត ។ ដោយសារតែរឿងនោះ ខ្ញុំជឿថាអនាគតសាសនាចក្រនេះ នឹងរឹងមាំ ហើយភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចែង ។ ដោយហេតុនោះ ខ្ញុំចង់និយាយអំពីសាសនាចក្រដែលអ្នកនឹងធ្វើជាអធិបតីនាថ្ងៃមួយ ។
នៅកណ្ឌទីមួយក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងយ៉ាងច្បាស់ និងសំខាន់អំពីរឿងនេះថា ៖ « [ នេះគឺជា ] សាសនាចក្រតែមួយដែលពិត ហើយសកម្ម នៅលើផ្ទៃផែនដីទាំងមូល » ( គ. និងស. 1:30) ។ តើវាមានន័យយ៉ាងណា ? វាពុំមានន័យថា ព្រះវិហារផ្សេងទៀតពុំមានសេចក្ដីពិតខ្លះៗនោះទេ ព្រោះពួកគេមាន ។ វាពុំមានន័យថា ព្រះវិហារផ្សេង ពុំធ្វើល្អនោះទេ ត្បិតពួកគេពិតជាបានធ្វើល្អច្រើន ។ វាមានន័យថា នេះគឺជាសាសនាចក្រតែមួយគត់ ដែលមានសេចក្ដីពិតទាំងអស់ ដែលបានបើកសម្ដែងឲ្យឃើញ នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ-- ជាសាសនាចក្រតែមួយគត់ ដែលមានពិធីបរិសុទ្ធចាំបាច់ សម្រាប់ភាពតម្កើងឡើង និងជាសាសនាចក្រតែមួយគត់ ដែលមានបព្វជិតភាពនៃព្រះ ដើម្បីធ្វើពិធីបរិសុទ្ធទាំងនោះដោយសុពលភាពពីព្រះ ។ តើយើងមានភស្ដុតាងអ្វីខ្លះ អំពីការប្រកាសនេះ ?
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំ ត្រូវការផ្ទះមួយធំជាងសម្រាប់កំណើននៃគ្រួសារយើង ដូច្នេះ យើងបានឃើញថាមានអ្វីៗជាច្រើនត្រូវស្ថាបនាវាឡើង ។ យើងបានចំណាយពេលខ្លះ ធ្វើប្លង់មេ ដែលនឹងផ្ទុកតាមតម្រូវការនៃកំណើនក្នុងគ្រួសារយើង ។ ភរិយាខ្ញុំ បានគ្រោងដាក់ទ្វាបត់មួយខណ្ឌបន្ទប់ទទួលភ្ញៀង និងបន្ទប់គ្រួសារយើង ដែលអាចបើកឡើងសម្រាប់សកម្មភាពយុវវ័យ និងក្រុមគ្រួសារធំបាន ។ ដោយមានទីកន្លែងបន្ថែមនៅបន្ទប់ដាក់សម្ភារ នោះយើងបានរៀបបន្ទប់មួយដែលកូនៗយើងអាចលេងសកម្មភាពកម្សាន្ដល្អៗបាន ។ បន្ទប់តូចមួយ ត្រូវបានសង់ឡើងនៅក្រោយបន្ទប់សម្ភារ ដើម្បីដាក់អាហារ និងសម្ភារដទៃទៀត ។ ធាតុនៃការរៀបចំទាំងនេះ និងធាតុដទៃទៀត បានរួមគ្នានៅក្នុងប្លង់មេ ។ ដូច្នេះផ្ទះត្រូវបានសង់ឡើងតាមផែនការទាំងនេះ ។
ពេលផ្ទះកំពុងតែសាងសង់នោះ ម្ដងម្កាល យើងបានសុំឲ្យអ្នកសាងសង់ធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរមួយ ដែលកែប្លង់មេ ។ នោពេលផ្ទះត្រូវបានសង់រួច វាមានលក្ខណៈដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងប្លង់មេរបស់យើង ដែលយើងបានកែរពីមួយពេលទៅមួយពេលនោះ ។ បើអ្នកយកប្លង់មេរបស់យើងទៅផ្គូរផ្គងនឹងផ្ទះគ្រប់កន្លែងក្នុងពិភពលោក តើមានផ្ទះប៉ុន្មាន ដែលនឹងផ្គូរផ្គងទៅដូចគ្នាដ៏ឥតខ្ចោះនោះ ? មានតែផ្ទះយើងមួយតែប៉ុណ្ណោះ ។ អូ៎ ! ប្រហែលជាជួនកាលមានភាពដូចគ្នាត្រង់នេះបន្ដិចត្រង់នោះបន្ដិច ដូចជា--បន្ទប់មានទំហំដូចគ្នា បង្អួចខ្លះស្រដៀងគ្នា-- ប៉ុន្តែសម្រាប់គ្រឹះ សម្រាប់គ្រឹះ សម្រាប់បន្ទប់ និងដំបូល សម្រាប់បង្អួច គឺនឹងមានតែផ្ទះមួយដែលត្រូវនឹងប្លង់មេនោះដោយឥតខ្ចោះ-- គឺផ្ទះរបស់យើង ។
ស្រដៀងគ្នានឹងរបៀបដែលព្រះគ្រីស្ទស្ថាបនាគេហដ្ឋានមួយឡើង ដើម្បីរៀបចំ ស្របតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់កូនៗទ្រង់បានល្អបំផុត ។ វាគឺត្រូវបានហៅថា សាសនាចក្រទ្រង់ ។ ប្លង់មេខាងវិញ្ញាណសម្រាប់សាសនាចក្រនេះ អាចរកបាននៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។ ជួនកាល ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានសុំ « ឲ្យផ្លាស់ប្ដូរអ្វីមួយ» ក្នុងប្លង់មេ ។ ការផ្លាស់ប្ដូរដូច្នោះ ចេញមកជាទម្រង់នៃវិវរណៈ ។ ឧទាហរណ៍ ដំបូងឡើយ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានបញ្ជាដល់ពួកសាវកទ្រង់ ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់វង្សអ៊ីស្រាអែល ប៉ុន្តែ ពុំ មែនទៅកាន់ពួកសាសន៍ដទៃទេ (សូមមើល ម៉ាថាយ 10:5–6) ។ ទោះជាយ៉ាងណា បន្ទាប់ពីការយាងឡើងទៅលើវិញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទ្រង់បានផ្ដល់បញ្ជាផ្លាស់ប្ដូរខាងវិញ្ញាណមួយ ដល់ពេត្រុស -- ជាវិវរណៈមួយ តាមរបៀបនៃការនិមិត្ត-- ថាឥឡូវ ដំណឹងល្អគួរតែត្រូវបានបង្រៀនទៅដល់សាសន៍ដទៃផងដែរ ( សូមមើល កិច្ចការ 10 ) ។ បទពិសោធន៍របស់ពេត្រុសនេះ បានបង្រៀនយ៉ាងហោចណាស់នូវគោលការណ៍គ្រប់គ្រងសំខាន់ពីរនៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ៖ ទីមួយ ប្លង់មេ អាចផ្លាស់ប្ដូរបាន ប៉ុន្តែមានតែតាមរយៈវិវរណៈមកពីព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ហើយទីពីរ វិវរណៈដូច្នោះ នឹងកើតមានមកដល់ព្យាការី ដែលជាអ្នកនាំពាក្យរបស់ព្រះនៅលើផែនដី ។ ម្យ៉ាងទៀត សាសនាចក្ររបស់ព្រះ នឹងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយវិវរណៈរបស់ព្រះ និងតាមរយៈបញ្ជារ ។
បើមនុស្សម្នាក់ បានប៉ងចង់រកសាសនាព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ គាត់នឹងចង់ផ្គូរផ្គងប្លង់មេខាងវិញ្ញាណ ដែលមាននៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីទៅនឹងព្រះវិហារគ្រីស្ទានគ្រប់កន្លែងនៅក្នុងពិភពលោក រហូតដល់គាត់បានរកឃើញព្រះវិហារមួយ ដែលត្រូវនឹងប្លង់មេ--ពីអង្គការមួយទៅអង្គការមួយ ពីការបង្រៀនមួយទៅការបង្រៀនមួយ ពីពិធីបរិសុទ្ធមួយទៅពិធីបរិសុទ្ធមួយ ពីផលផ្លែមួយទៅផលផ្លែមួយ និងពីវិវរណៈមួយទៅវិវរណៈមួយ ។ ពេលធ្វើដូច្នោះ គាត់អាចនឹងរកឃើញព្រះវិហារមួយចំនួន ដែលមានភាពស្រដៀងគ្នាខ្លះៗ ដូចជា -- ការបង្រៀនមួយ ឬពីរដែលស្រដៀងគ្នា ពិធីការមួយដែលដូចគ្នា តំណែងខ្លះដែលមានឈ្មោះដូចគ្នា-- ប៉ុន្តែគាត់នឹងរកឃើញព្រះវិហារមួយតែប៉ុណ្ណោះ គឺសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលត្រូវនឹងប្លង់មេនៅគ្រប់វិធីដែលសំខាន់ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំចង់សាកល្បងសេចក្ដីថ្លែងនោះ ។
ចូរយើងបើកទៅទំព័រទីមួយនៃប្លង់មេ ហើយរកឃើញនូវអ្វីដែលអង្គការនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានបើកសម្ដែង ។
ទីមួយ សាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើពួកសាវក និងពួកព្យាការី ។ នៅពេលប៉ុល សរសេរសំបុត្រទៅកាន់សមាជិកសាសនាចក្រថ្មីៗមួយចំនួន គាត់បាននិយាយថា ឥឡូវពួកគេ « បានស្អាងឡើងលើជើងជញ្ជាំងនៃពួកសាវក និងពួកហោរា ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះឯង ទ្រង់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក» ( អេភេសូរ 2:20; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។
ពួកសាវក បានយល់ពីតម្រូវការសំខាន់ ដើម្បីរក្សាឲ្យកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ នៅពេលសាវកម្នាក់ ដូចជា យ៉ូដាសបានស្លាប់ នោះគ្រឹះមួយចំណែកត្រូវបាន « បំបែកចេញ » ពួកសាវក 11 នាក់ផ្សេងទៀតបានប្រមូលផ្ដុំគ្នា ហើយបានជ្រើសរើសអ្នកស្នងតំណែងម្នាក់ ដូច្នេះ គ្រឹះនឹងត្រូវបានដាក់បញ្ចូលឲ្យពេញលេញវិញម្ដងទៀត ( សូមមើល កិច្ចការ 1:22–25) ។
គំរូនេះ បានបង្ហាញយ៉ាងជាក់ស្ដែងពីសារៈសំខាន់នៃ ការរក្សាកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ ពួកសាវកទាំងនេះ សំខាន់ខ្លាំងណាស់ ចំពោះសុខុមាលភាពនៃសាសនាចក្រ ដែលប៉ុលបានប្រកាស ពីរយៈពេលយែលយើងត្រូវការពួកគេយូរប៉ុណ្ណាថា ៖ « យើងរាល់គ្នាបានរួបរួមខាងឯសេចក្ដីជំនឿ » ( អេភេសូរ 4:13) ។ រួចហើយ គាត់បានពន្យល់ពីមូលហេតុ ៖ ដូច្នេះ យើងនឹងមិនត្រូវបាន « ខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង » ឡើយ ( អេភេសូរ 4:14) ។ ដោយហេតុនោះហើយ ទើបពួកសាវក សំខាន់ក្នុងការរក្សាគោលលទ្ធិឲ្យបរិសុទ្ធ ។
ឧបមាថា ខ្ញុំបានប្រាប់រឿងមួយដល់មនុស្សម្នាក់នៅដើមជួរកៅអីមួយ នៅខាងមុខខ្ញុំនេះ រួចហើយគាត់ចែកវាទៅមនុស្សម្នាក់ទៀតអង្គុយជិតគាត់ ហើយចេះតែបន្ដ រហូតទៅដល់អ្នកអង្គុយនៅចុងម្ខាងទៀត ។ តើមានអ្វីនឹងកើតឡើងចំពោះរឿងនោះ ? វានឹងផ្លាស់ប្ដូរ ។ វាតែងតែមានការផ្លាស់ប្ដូរច្រើន នោះគឺជាធម្មជាតិមនុស្ស ។ ដូច្នេះ វាគឺដូចគ្នាជាមួយនឹងគោលលទ្ធិ ដែលត្រូវបានបង្រៀនដោយសាវក នៅពេលពួកគាត់ចេញដំណើរទៅតាមទីក្រុង និងភូមិផ្សេងៗ ។ នៅពេលគោលលទ្ធិចែកចេញពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត វាចាប់ផ្ដើមផ្លាស់ប្ដូរ ។ ដរាបណាយើងមានពួកសាវក នោះពួកគាត់អាចកែតម្រូវគោលលទ្ធិ តាមរយៈសំបុត្រ ឬទេសនកថាផ្ទាល់ខ្លួន ។ ប៉ុន្តែនៅពេលពួកសាវក បាត់បង់អស់ទៅ នោះវាគ្មានប្រព័ន្ធសមតុល្យត្រឹមត្រូវ គ្មានដៃណាមកកែតម្រូវទេ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានគោលលទ្ធិទាំងឡាយ ត្រូវបានបាត់បង់ ឬស្រពិចស្រពិល ។
ដោយសារមូលហេតុនេះ និងមូលហេតុដទៃទៀត នោះប្លង់មេ បើកសម្ដែងថា ពួកសាវក និងពួកព្យាការី បានបង្កើតជាគ្រឹះនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ តើអ្នកមានដឹងពីបញ្ជាផ្លាស់ប្ដូរណាមួយនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឬវិវរណៈ ដែលបានកែប្លង់មេ ហើយបានថ្លែងថា ឈប់ត្រូវការពួកសាវកទៀតទេ ? ខ្ញុំពុំឃើញមានទេ ។ បើជាករណីនោះមែន នោះព្រះវិហារពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃ គួរតែមានពួកសាវក និងពួកព្យាការី ធ្វើជាគ្រឹះនៃសាសនាចក្រ ។
ដើម្បីជួយដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងពួកសាវករបស់ទ្រង់ផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពិភពលោក នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានជ្រើសរើសបុរសផ្សេងទៀត ដែលបានហៅថា ពួកចិតសិបនាក់ ដើម្បីរៀបចំផ្លូវ ។ យើងអានអំពីពួកចិតសិបនាក់ទាំងនេះ នៅក្នុងលូកា ជំពូក 10 ។ តើអ្នកដឹងថា ព្រះវិហារមួយសព្វថ្ងៃ ដែលត្រូវនឹងប្លង់មេនេះ-- ដែលមានពួកចិតសិបនាក់ដែរឬទេ ?
ប្លង់មេនៃគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បើកសម្ដែងឲ្យឃើញពីអ្នកកាន់តំណែងដទៃទៀត ដែលបង្កើតឡើងជាចំណែកនៃអង្គការសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ៖ ប៊ីស្សព ( សូមមើលធីម៉ូថេទី 1 3, ទីតុស 1:7 ) អែលឌើរ ( សូមមើល កិច្ចការ 14:23, ទីតុស 1:5) ឌីកុន ( សូមមើល ភីលីព 1:1 ) គ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ( សូមមើល អេភេសូរ 4:11 មានន័យថា លោកអយ្យកោ1) និងគ្រូគង្វាល ( សូមមើល អេភេសូរ 4:11 មានន័យដូចជា បុរសដែលជាប៊ីស្សព និងប្រធានស្ដេក ដែលធ្វើជាអធិបតីលើក្រុមមួយ2 ) ។
មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿទីប្រាំមួយរបស់សាសនាចក្រ បានធ្វើជាសេចក្ដីយោងចំពោះប្លង់មេនេះ ៖ « យើងខ្ញុំជឿចំពោះការរៀបចំដូចគ្នា ដូចដែលមាននៅក្នុងសាសនាចក្រពីអតីតកាល ដូចជា ពួកសាវក ពួកព្យាការី ពួកគ្រូគង្វាល ពួកគ្រូ ពួកគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ជាដើម » ។ ( មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ 1:6; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងជឿថាព្រះវិហាររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបច្ចប្បន្ន គួរតែមានអង្គការដូចគ្នា នឹងព្រះវិហារពីដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការផ្លាស់ប្ដូរតែតាមរយៈវិវរណៈប៉ុណ្ណោះ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ តំណែងនីមួយៗទាំងនេះ គឺមាននៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើងសព្វថ្ងៃនេះ ។
តើពួកសាវក និងអ្នកកាន់តំណែងដទៃទៀតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានជ្រើសរើសដោយរបៀបណា ? តើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ចេញទៅសាលារៀនខាងទេវវិទ្យាដ៏ល្អបំផុតក្នុងជំនាន់នោះ ហើយជ្រើសរើសសិស្សទាំងនោះដែលពូកែបំផុតឬ ? ទ្រង់ពុំបានធ្វើដូច្នោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្លង់មេ ប្រាប់យើងថា ទ្រង់បានជ្រើសរើស ពេត្រុស អ្នកនេសាទម្នាក់ និងម៉ាថាយ ជាអ្នកប្រមូលពន្ធម្នាក់ ហើយក្រោយមក ប៉ុល ជាអ្នកធ្វើត្រសាល ។ ម្នាក់ៗ ត្រូវបានជ្រើសរើសចេញមកពីក្នុងចំណោមប្រជាជនទូទៅ-- ពុំមែនជាអ្នកមានវិជ្ជាជីវៈនោះទេ ។ សព្វថ្ងៃនេះ សាសនាចក្រ មានពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ដែលក៏ត្រូវបានជ្រើសរើសចេញមកពីចំណោមប្រជាជនទូទៅក្នុងសាសនាចក្រដែរ ។ សាវកម្នាក់អាចជាគ្រូបង្រៀន ម្នាក់ទៀតជាវិស្វករ ហើយម្នាក់ទៀតជាមេធាវី ជាដើម ។
តើពួកសាវក និងអ្នកកាន់តំណែងដទៃទៀតរបស់ព្រះ ដាក់ពាក្យសុំដើម្បីធ្វើជាអ្នកបម្រើឬ ? ពួកគេពុំបានធ្វើដូច្នោះទេ ។ ប្លង់មេ ប្រាប់យើងពីរបៀបដែលអ្នកកាន់តំណែងរបស់ទ្រង់ ត្រូវបានជ្រើសរើស ៖ « មិនមែន អ្នករាល់គ្នាដែលបានរើសខ្ញុំទេ គឺខ្ញុំទេតើដែលរើសអ្នករាល់គ្នាវិញ ទាំងតាំងអ្នករាល់គ្នា » ( យ៉ូហាន 15:16; អក្សរទ្រេតបន្ថែម) ។ តើព្រះគ្រីស្ទ បានតែងតាំងពួកសាវករបស់ទ្រង់នៅពេលណា តើទ្រង់បានប្រទានអ្វីដល់ពួកគេ ? ម៉ាថាយ និងលូកា បានកត់ត្រាចម្លើយថា ៖ « ទ្រង់ប្រទានអំណាចដល់ពួកគេ » ( ម៉ាថាយ 10:1 សូមមើលផងដែរ លូកា 9:1)— អំណាចបព្វជិតភាព ដើម្បីធ្វើកិច្ចការក្នុងព្រះនាមទ្រង់ និងដើម្បីធ្វើកិច្ចការទ្រង់ ។ នោះគឺជាមូលហេតុដែលប្លង់មេ ប្រាប់យើងថា « មនុស្សម្នាក់. . . ប្រគល់អំណាចដល់ពួកបាវព្រាវ » ( ម៉ាកុស 13:34 ) ។ ហេតុអ្វី ? ដូច្នេះ ពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនៅក្នុងព្រះនាមទ្រង់ ដោយមានការយល់ព្រមពីទ្រង់ ។ បុរសគ្រប់គ្នា ដែលកាន់បព្វជិតភាពរបស់ព្រះ នៅក្នុងសាសនាចក្រនេះសព្វថ្ងៃ អាចតាមរកមើលសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពរបស់គាត់ រហូតទៅដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់ជាប្រភពនៃសិទ្ធិអំណាច និងអំណាចទាំងអស់ ដើម្បីគាត់ត្រូវបានទទួលការអនុញ្ញាតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ-- ការអនុម័តរបស់ទ្រង់-- ដូចដែលតម្រូវឲ្យមានក្នុងប្លង់មេ ។
តើឈ្មោះរបស់ព្រះវិហារដែលបានរៀបចំឡើងដោយព្រះគ្រីស្ទជាអ្វី ? បើយើងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ បើយើងត្រូវបានសង្គ្រោះដោយព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយបើទ្រង់គឺជាអ្នកបង្កើត និងជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯកនៃសាសនាចក្រទ្រង់ តើអ្នករំពឹងថា សាសនាចក្ររបស់ទ្រង់នឹងមានឈ្មោះអ្វី ? -- សាសនាចក្ររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះ នៅពេលមានបន្ទូលទៅកាន់ប្រជាជននៅក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរមរមន បានបង្រៀនអំពីគោលការណ៍គ្រឹះ អំពីមូលេហេតុដែលសាសនាចក្រ ចាំបាច់ត្រូវមានព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ៖ « ហើយតើនេះជាសាសនាចក្ររបស់យើងដូចម្ដេចកើត លើកលែងតែហៅតាមនាមយើង ? ត្បិតបើសិនជាសាសនាចក្រនេះ ហៅតាមឈ្មោះលោកម៉ូសេ នោះជាសាសនាចក្ររបស់លោកម៉ូសេហើយ ឬបើសិនជាសាសនាចក្រនេះ ហៅតាមឈ្មោះរបស់បុរសណាម្នាក់ នោះជាសាសនាចក្ររបស់បុរសនោះហើយ តែបើសិនជាសាសនាចក្រនេះ ហៅតាមនាមយើង នោះទើបជាសាសនាចក្ររបស់យើង ប្រសិនបើគេបានសង់លើដំណឹងល្អរបស់យើង » ( នីហ្វៃទី 3 27:8; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។
ត្បិតដោយមូលហេតុនេះហើយ ដែលប៉ុល បានព្រមានដល់សមាជិកនៃសាសនាចក្រនៅជំនាន់ដើមមួយចំនួន -- ដោយសារពួកគេហៅខ្លួនគេ តាមគោលការណ៍ជាក់លាក់មួយ ជាជាងហៅតាមព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ដោយមូលហេតុនោះ ប៉ុលបានសរសេរថា ៖
« គឺថា អ្នករាល់គ្នានិមួយៗ ប្រកាន់ថា ខ្លួនជាសិស្សរបស់ប៉ុលជារបស់អ័ប៉ុឡូស ជារបស់កេផាស ឬជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។
« ដូច្នេះ តើព្រះគ្រីស្ទបានបាក់បែកឬអី តើប៉ុលត្រូវឆ្កាងជំនួសអ្នករាល់គ្នាឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលបុណ្យជ្រមុជដោយនូវឈ្មោះប៉ុលឬអី ? » ( កូរិនថូសទី 1 1:12–13) ។
ម្យ៉ាងទៀត តើពុំលើកដាក់ខ្លួនយើងនូវឈ្មោះអ្នកផ្សេងក្រៅពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយ ។
ដោយហេតុនេះហើយ ប្លង់មេ បង្រៀនយើងថា សាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ គួរតែមានព្រះនាមទ្រង់ ។ វាហាក់ដូចជាអព្ភូតហេតុចំពោះខ្ញុំជានិច្ច ដែលការកែសាសនា បានមានអស់រយៈពេលជាង 300 ឆ្នាំ មុនជំនាន់របស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់បានគិតដើម្បីដាក់ឈ្មោះព្រះវិហារខ្លួន តាមព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ។ ប្រាកដណាស់ ចាប់តាំងពីជំនាន់របស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធមក ព្រះវិហារផ្សេងៗ បានដាក់ឈ្មោះតាមព្រះនាមទ្រង់ ប៉ុន្តែតាមមាគ៌ាដ៏អស្ចារ្យមួយចំនួន នោះព្រះអម្ចាស់បានបិទភ្ជិតការប្រើប្រាស់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ រហូតមកដល់ជំនាន់របស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងការស្ដារឡើងវិញនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។
ឥឡូវ ចូរយើងបើកប្លង់មេទៅទំព័រទី 2 ។ តើ «ការបង្រៀន» របស់សាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ មានអ្វីខ្លះ ? ចូរយើងពិនិត្យមើលមួយចំនួន ៖
តើព្រះមានតែវិញ្ញាណឬ ឬទ្រង់ក៏មានរូបកាយជាសាច់ និងឆ្អឹងដែរ ? តើប្លង់មេ មានបង្រៀនអ្វីខ្លះ ?
បន្ទាប់ពីការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់បានលេចមកឯពួកសិស្សទ្រង់ ដែលបានគិតខុសថា ទ្រង់គឺជាវិញ្ញាណ ( សូមមើល លូកា 24:37) ។ ដើម្បីកែការយល់ខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ ទ្រង់មានបន្ទូលថា « ចូរមើលមកដៃ និងជើងខ្ញុំ ឲ្យបានដឹងថា នេះគឺខ្ញុំពិតមែន ៖ ចូរពាល់ខ្ញុំមើល ត្បិតខ្មោចគ្មានសាច់ ឬឆ្អឹង ដូចជាឃើញខ្ញុំនេះទេ » ( លូកា 24:39; អក្សរទ្រេតបន្ថែម) ។
ដើម្បីលុបបំបាត់ចោលរាល់ការសង្ស័យ អំពីលក្ខណៈខាងរូបរាងកាយដែលបានរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់បានតម្រូវឲ្យពួកសិស្សទ្រង់ថា « អ្នករាល់គ្នានៅទីនេះមានអ្វីបរិភោគទេ ? » (លូកា 24:41) ។ បន្ទាប់មក បទគម្ពីរកត់ត្រាថា ៖
« គេក៏យកត្រីអាំងមួយដុំ នឹងសំណុំឃ្មុំមកថ្វាយទ្រង់ ។
« រួចទ្រង់បានយកទៅសោយនៅមុខគេ » ( លូកា 24:42–43) ។
ជាមួយនឹងរូបកាយនៃសាច់និងឆ្អឹង រស់ឡើងវិញនិងរុងរឿងនោះ ព្រះគ្រីស្ទ បានយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ( សូមមើល កិច្ចការ 1:9)3 ដែលទ្រង់គង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តនៃព្រះ ជាព្រះបិតា ហើយ « ជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់ » ( ហេព្រើរ 1:3) ។ នេះគឺជាសេចក្ដីពិតដ៏ច្បាស់ ដែលបានបង្រៀន ដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ជាចំណែកនៃការស្ដារឡើងវិញនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ពាក្យដកស្រង់ ៖ « ព្រះវរបិតា ទ្រង់មានព្រះកាយជាសាច់ និងឆ្អឹង ដែលជាក់ស្ដែងដូចជារូបកាយមនុស្សព្រះរាជបុត្រាដ៏ដូច្នោះដែរ » ( គ. និងស 130:22) ។
តើព្រះ និងព្រះយេស៊ូវ ជាអង្គតែមួយ ដូចដែលបានបង្រៀនដោយពួកគ្រីស្ទានជាច្រើន ឬក៏ជាតួអង្គពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ? តើប្លង់មេ មានប្រាប់អ្វីខ្លះ ?
សេចក្ដីយោងមួយចំនួនក្នុងគម្ពីរប៊ីប ប្រាប់អំពីតួអង្គផ្សេងគ្នា និងតួនាទីខុសគ្នានៃព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា គឺអស្ចារ្យណាស់ ។ នៅក្នុងសួនច្បារគេតសេម៉ានី ជាការទទួលស្គាល់នូវការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំង ដែលទ្រង់ហៀបនឹងជួប នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រកាសថា « កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ » ( លូកា 22:42) ។ នេះជាទង្វើដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៃការចុះចូលនឹងព្រះបិតា ដែលពិភពលោកពុំធ្លាប់មាន ។ ប៉ុន្តែតើនឹងមានការចុះចូលយ៉ាងណាបាន បើគ្មានតួអង្គមួយផ្សេង ដែលទ្រង់អាចចុះចូលផងនោះ -- បើទ្រង់ និងព្រះបិតាជាតួអង្គតែមួយនោះ ? ហេតុអ្វី ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះបិតា ឬបន្លឺឧទានជាខ្លាំងថា « ព្រះអង្គនៃទូលបង្គំអើយ ឱព្រះអង្គនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់លះចោលទូលបង្គំ ?» (ម៉ាកុស 15:34) ។ តើទ្រង់ត្រូវលះចោលដោយរបៀបណា បើគ្មានតួអង្គផ្សេងដើម្បីលះចោលផងនោះ ? តើស្ទេផាន មើលឃើញព្រះយេស៊ូវ គង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តនៃព្រះ ដោយរបៀបណា បើទ្រង់ពុំមានតួអង្គពីរផ្សេងគ្នានោះ ? ( សូមមើល កិច្ចការ 7:55–56) ។
នៅពេល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានដើរចេញពីក្នុងព្រៃ នោះគាត់បានដឹងដោយខ្លួនគាត់ពីសេចក្ដីពិត ។ គាត់បានឃើញព្រះ ជាព្រះបិតា និងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គង់នៅជិតគ្នា លោកបានស្ដាប់ឮព្រះបិតា មានបន្ទូលថា អង្គមួយទៀតនោះជា « បុត្រសំណប់ » ទ្រង់ ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ --ប្រវត្តិ 1:17) ។ នៅថ្ងៃដ៏រុងរឿងនោះ ស្ថានសួគ៌ បានបង្ហាញពីរឿងមិនពិតដែលមនុស្សបានធ្វើឡើង កាលពីអតីតកាល អំពីលក្ខណៈរបស់ព្រះ ហើយបានបើកសម្ដែង និងបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីពិតដ៏សាមញ្ញ ដូចបានបង្រៀនពីដើម ក្នុងប្លង់មេគម្ពីរសញ្ញាថ្មី-- ថាព្រះជាព្រះបិតា និងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មានគោលដៅ និងព្រះឆន្ទៈតែមួយ ប៉ុន្តែមានតួអង្គដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ។
តើប្លង់មេ និយាយអ្វីខ្លះ អំពីអ្នកទាំងឡាយដែលពុំមានឱកាសល្អ ដើម្បីស្ដាប់ឮដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ខណៈនៅលើផែនដី ? តើពួកគេនឹងត្រូវវិនាសឬ ? តើមានចំណេះដឹងណាមួយ បើកសម្ដែងដល់យើងស្ដីអំពីស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេឬទេ ?
នេះគឺជាសំណួរដ៏សំខាន់មួយ ដែលមានឥទ្ធិពលលើជីវិតរាប់លាននាក់ ។ ច្បាស់ណាស់ថា ព្រះបានមានបន្ទូលអំពីរឿងនេះ ។ ហើយតាមពិតទៅ គាត់មានប្លង់មេ ដែលមានចម្លើយ ។
ពេត្រុស បានសរសេរថា ៖ « ហេតុនោះបានជា បានផ្សាយដំណឹងល្អទៅមនុស្ស ដែលស្លាប់ហើយដែរ ដើម្បីឲ្យគេត្រូវជាប់ជំនុំជំរះខាងឯសាច់ឈាម តាមបែបមនុស្ស តែឲ្យគេបានរស់ខាងឯវិញ្ញាណតាមព្រះវិញ » ( ពេត្រុសទី 1 4:6) ។ គោលលទ្ធិនេះ ត្រូវបានបាត់បង់នៅជំនាន់ក្បត់សាសនា បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ពួកសាវករបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ តាមរយៈព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។
តើមានស្ថានសួគ៌បី ឬស្ថានសួគ៌មួយ ? ពួកគ្រីស្ទានបានបង្រៀនថា មានស្ថានសួគ៌មួយ និងស្ថាននរកមួយ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែតើប្លង់មេដើម បង្រៀនអ្វីខ្លះ ?
ប៉ុលបានបង្រៀនថា ៖ « ឯព្រះអាទិត្យ នោះមានរស្មីម្យ៉ាងទៅ ព្រះចន្ទក៏មានរស្មីម្យ៉ាងទៅ ហើយផ្កាយក៏មានរស្មីម្យ៉ាទៅ » ( កូរិនថូសទី 1 15:41) ។ ក្រោយមក ប៉ុល បានបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីពិតអំពីស្ថានសួគ៌នេះ មានបីកម្រិត នៅពេលគាត់បានរៀបរាប់ពីការនិមិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ « ដែលបានលើកឡើងទៅស្ថានសួគ៌ នៅជាន់ទីបី » (កូរិនថូសទី 2 12:2) ។ តើអាចមានស្ថានសួគ៌ទីបីមួយឬទេ បើគ្មានស្ថានសួគ៌ទីពីរ ឬទីមួយនោះ ? ជាថ្មីម្ដងទៀត គោលលទ្ធិនេះ ត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ តាមរយៈព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ គឺកត់ត្រាដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងប្លង់មេដើម ។
តើអាពាហ៍ពិពាហ៍បន្ដដល់អស់កល្បជានិច្ច ឬបញ្ចប់ត្រឹមសេចក្ដីស្លាប់ ? ប្លង់មេ ផ្ដល់ចម្លើយ ។
ស្របតាមអំណាចដែលបានផ្ដល់ដល់ពួកសាវកថា អ្វីៗដែលពួកគេចងនៅលើផែនដី គួរតែត្រូវបានចងនៅស្ថានសួគ៌ ( សូមមើល ម៉ាថាយ 18:18) ប៉ុលបានប្រកាសថា « ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ នោះបុរសមិនមែនជាឥតពឹងអាស្រ័យដល់ស្ត្រីឡើយ ហើយស្ត្រីក៏មិនមែនជាឥតពឹងអាស្រ័យដល់បុរសដែរ » ( កូរិនថូសទី 1 11:11) មានន័យថា តាមស្ថានភាពពិត គឺបុរស និងស្ត្រី ត្រូវបានចងជាមួយគ្នាជារៀងរហូតនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។ ពេត្រុសបានបញ្ជាក់ពីការពិតនេះ ។ ស្ដីអំពីស្វាមី និងភរិយា គាត់បានថ្លែងថា ពួកគេគួរតែ ពាក្យដកស្រង់ « ទុកដូចជាអ្នកគ្រងព្រះគុណនៃជីវិត » ( ពេត្រុសទី 1 3:7)—បញ្ចប់ពាក្យដកស្រង់-- ពុំបែកពីគ្នា ពុំតែឯង ប៉ុន្តែដើរលើផ្លូវរួមគ្នា ជាអ្នកគ្រងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។ នោះគឺជាគោលលទ្ធិ ដែលបានបង្រៀនក្នុងប្លង់មេ ហើយនោះជាគោលលទ្ធិដែលបានបង្រៀននៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ ។
ប្លង់មេ ប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ស្ដីពីរឿងនេះ ។ ឧទាហរណ៍ តើយើងប្រទានពរ ឬជ្រមុជទឹកដល់ទារក និងកុមារតូចៗឬទេ ? តើប្លង់មេ មានបង្រៀនអ្វីខ្លះ ?
ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានផ្ដល់ឧទាហរណ៍យ៉ាងច្បាស់ឲ្យយើង ។ និយាយអំពីកុមារតូចៗ បទគម្ពីរប្រាប់ថា « ទ្រង់ [ ព្រះយេស៊ូវ ] ក៏ឱបវារាល់គ្នា ហើយដាក់ព្រះហស្ដលើ ទាំងប្រទានពរឲ្យផង » ( ម៉ាកុស 10:16; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ស្ដីអំពីកុមារតូចៗ ម៉ាថាយ បានបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « ដាក់ព្រះហស្ដ [លើ] » ពួកគេ ( ម៉ាថាយ 19:15) ។ ប្លង់មេបង្រៀនថា ទារក និងកុមារតូចៗ ត្រូវបានប្រទានពរ ពុំទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកទេ ។ តាមពិត គ្មានដំណើររឿងណាមួយនិយាយអំពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកទារក នៅកន្លែងណាមួយក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីទាំងមូលនោះទេ ។ ហេតុអ្វី ? ដោយសារវាពុំមែនជាពិធីបរិសុទ្ធមួយក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ ។ នរណាម្នាក់ ស្វែងរកសាសនាចក្រព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ នឹងស្វែងរកព្រះវិហារមួយ ដែលប្រទានពរដល់ទារក ពុំមែនធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកពួកគេទេ ។
តើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក សំខាន់ចំពោះសេចក្ដីសង្គ្រោះឬ ? តើប្លង់មេ មានបង្រៀនអ្វីខ្លះ ?
បន្ទាប់ពីព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើជាគំរូ ដោយការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះទ្រង់បានប្រកាសយ៉ាងច្បាស់ថា « បើមិនបានកើតអំពីទឹក ហើយអំពីព្រះវិញ្ញាណ នោះគ្មានអ្នកណាអាចនឹងចូលទៅក្នុងនគរព្រះបានទេ » ( យ៉ូហាន 3:5; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។ ពេត្រុសបានបង្រៀនស្រដៀងគ្នានេះ ៖ « ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រែចិត្តចុះ ហើយទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកទាំងអស់គ្នា ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រយោជន៍ឲ្យបានរួចពីបាប នោះអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលអំណោយទានជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » (កិច្ចការ 2:38; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។ អ្វីដែលបានបង្រៀននៅក្នុងប្លង់មេ គឺជាអ្វីដែលត្រូវបានបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ ។
តើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកធ្វើឡើង ដោយការប្រោះទឹក ការស្រោចទឹក ឬការពន្លិចក្នុងទឹក ? ប្លង់មេ បានផ្ដល់ភស្ដុតាងយ៉ាងហោចណាស់បួនចំនុច ដែលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយការពន្លិចក្នុងទឹក ៖
ទីមួយ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង បានងើបឡើង « ចេញពីទឹក » (ម៉ាថាយ 3:16) ដែលបង្ហាញថា ទ្រង់ត្រូវតែចុះទៅក្នុងទឹកជាមុនសិន ។
ទីពីរ យ៉ូហានបាទីស្ទ « កំពុងតែធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក នៅស្រុកអេណូន ជិតភូមិសាឡិម ព្រោះនៅទីនោះមានទឹកច្រើន » ( យ៉ូហាន 3:23; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ទៅកន្លែងដែលមានទឹកច្រើន បើការប្រោះទឹក ឬការស្រោចទឹក ត្រូវបានទទួលយកជាគំរូនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះ ?
ទីបី ប៉ុល ប្រាប់យើងថា ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក គឺជានិមិត្តរូបនៃការសុគត ការបញ្ចុះ និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល រ៉ូម 6:3–5) ។ នៅពេលអ្នកផ្លាប់ប្រែចិត្តថ្មីឈរនៅក្នុងទឹក នៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះគាត់តំណាងឲ្យមនុស្សចាស់ ហៀបនឹងស្លាប់ទៅ ។ នៅពេលគាត់ពន្លិចទៅក្នុងទឹក នោះអំពើបាបរបស់គាត់ត្រូវបាន « បញ្ចុះ » ហើយអភ័យទោស តាមរយៈនិមិត្តរូបអំណាចនៃការសម្អាតរបស់ទឹក ។ បន្ទាប់មក នៅពេលគាត់ងើបចេញពីទឹក នោះគាត់ឈរជាតំណាងមួយនៃមនុស្សដែលបានរស់ឡើងវិញ ឬមនុស្សថ្មី នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ និមិត្តរូបនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដ៏សំខាន់ទាំងអស់នោះ គឺត្រូវគ្នានឹងបុណជ្រមុជទឹកដោយការពន្លិច ប៉ុន្តែនិមិត្តរូបនោះ ត្រូវបានបាត់បង់-- បាត់បង់ទាំងស្រុង-- ដោយមានការប្រោះទឹកនិងការស្រោចទឹកនោះ ។
ហើយទីបួន ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក តាមពាក្យក្រិច ត្រូវបានបកប្រែឲ្យមានន័យថា ជ្រមុជចុះ ឬពន្លិចនៅក្នុងទឹក ។
វីល ដូរ៉ាន ដែលជាអ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោក បានដឹងនូវអ្វីដែលប្លង់មេបានបង្ហាញ ហើយបានសង្កេតថា ពាក្យដកស្រង់ ៖ « ត្រឹមសតវត្សទីប្រាំបួន វិធីនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ពួកគ្រីស្ទានជំនាន់មុន ដោយការពន្លិចទាំងស្រុងទៅក្នុងទឹក ត្រូវបានជំនួសដោយ . . . ការប្រោះទឹកបន្ដិចម្ដងៗវិញ ដែលវាមិនសូវមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាព សម្រាប់មនុស្សដែលនៅក្នុងអាកាសធាតុភាគខាងជើង » ។ 4
វាពុំគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានទទួលវិវរណៈមួយអំពីរបៀបដែលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក គួរត្រូវបានធ្វើឡើង ដែលវាត្រូវគ្នាយ៉ាងល្អជាមួយនឹងប្លង់មេរបស់ព្រះគ្រីស្ទនោះ ( សូមមើល គ. និង ស. 20:73–74) ។
តើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ជាពិធីបរិសុទ្ធមួយក្នុងព្រះវិហារដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទឬទេ ? វាជាពិធីបរិសុទ្ធមួយ ។
សមាជិកនៃសាសនាចក្រ នៅ ខូរីន កំពុងចូលរួមក្នុងពិធីបរិសុទ្ធត្រឹមត្រូវមួយ ដែលគេស្គាល់ថាជា ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ។ ទោះជាយ៉ាងណា ប្រជាជនទាំងនេះ បានសង្ស័យនឹងភាពពិតនៃការរស់ឡើងវិញ ។ ដោយដឹងអំពីភាពមិនត្រូវគ្នានៃអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើ បើប្រៀបទៅនឹងអ្វីដែលពួកគេជឿ ប៉ុល បានប្រើការចូលរួមរបស់ពួកគេ នៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធត្រឹមត្រូវនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក សម្រាប់មរណជន ដើម្បីបង្ហាញពីគោលលទ្ធិត្រឹមត្រូវនៃការរស់ឡើងវិញ ៖ « ពុំនោះទេ ពួកអ្នកដែលទទួលបុណ្យជ្រមុជ ទុកជាគំរូពីសេចក្ដីស្លាប់ នឹងធ្វើដូចម្ដេច បើសិនជាពួកស្លាប់មិនរស់ឡើងវិញទេ នោះតើហេតុអ្វីបានជាគេទទួលបុណ្យជ្រមុជ ទុកជាគំរូពីសេចក្ដីស្លាប់ធ្វើអី ? » ( កូរិនថូសទី 1 15:29) ។
នៅពេលនរណាម្នាក់ទទួលគោលលទ្ធិពិត និងចំណេះដឹងដែលថាពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក សំខាន់ចំពោះសេចក្ដីសង្គ្រោះ ( ដែលវាពិតជាសំខាន់ ) នោះគាត់ត្រូវបាននាំឲ្យជឿលើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន-- ដែលវាពុំអាចបដិសេធបាន ។ បើមិនដូច្នោះ តើនរណាម្នាក់អាចឆ្លើយសំណួរដ៏លំបាកថា « ចុះតើមនុស្សដែលបានស្លាប់ដោយពុំមានឱកាសទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកវិញ » ដោយរបៀបណា ? អ្នកទាំងឡាយដែលប្រឈមមុខនឹងសំណួរនេះ អាចមានជម្រើសបួន ដើម្បីជ្រើស ៖
ទីមួយ បុរស និងស្រ្តី ដែលពុំបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក នឹងទទួលទោស ហើយទៅស្ថាននរក ។ ទោះជាយ៉ាងណា ចម្លើយដូច្នេះ ពុំត្រូវនឹងសេចក្ដីពិតក្នុងបទគម្ពីរថា « ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ » ( កិច្ចការ 10:34 ) ហើយថា ព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ « ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ » ( ធីម៉ូថេទី 1 2:4) ។
ទីពីរ ប្រហែលជាព្រះពុំចង់មានន័យដូច្នោះទេ-- ប្រហែលជាពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ពុំសំខាន់ចំពោះសេចក្ដីសង្គ្រោះពិតទេ ។ ប៉ុន្តែនេះពុំពិតទេ ដោយសារព្រះតែងតែធ្វើតាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ពិត ៖ « អ្វីដែលយើងជាព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូល នោះយើងបានមានបន្ទូលហើយ ហើយយើងពុំកែដោះសារខ្លួនឡើយ » ( គ. និង ស. 1:38; សូមមើលផងដែរ ម៉ូសាយ 2:24) ។
ទីបី អ្នកខ្លះជឿថា ស្ថានភាពថ្មីមួយដែលហៅថា « ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ដោយបំណងប្រាថ្នា » អាចជំនួសឲ្យពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយទឹក ។ ឬម្យ៉ាងទៀតថា បើនរណាម្នាក់មានបំណងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែពុំមានឱកាសទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ នោះបំណងសក្ដិសមរបស់គាត់ ក្លាយជាការជំនួសឲ្យពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយទឹក ដែលអាចទទួលយកបានមួយ ។ បញ្ហាជាមួយនឹងជម្រើសនេះ គឺថាវាគ្មានការគាំទ្រខាងបទគម្ពីរសោះ ។ គម្ពីរពុំបានថ្លែងថា « បើមនុស្សកើតពីបំណងប្រាថ្នា » ទេ ប៉ុន្តែថ្លែងថា « បើមិនបានកើតអំពីទឹក ហើយអំពីព្រះវិញ្ញាណ នោះគ្មានអ្នកណាអាចនឹងចូលទៅក្នុងនគរព្រះបានទេ » ( យ៉ូហាន 3:5; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។
ជម្រើសទីបួន គឺថា ព្រះពិតជាមិនប្រែប្រួលនូវអ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល ពេលទ្រង់បានបញ្ជាឲ្យមនុស្សទាំងអស់ជ្រមុជទឹក ហើយដោយសារកិច្ចការនេះ ទ្រង់បានផ្ដល់ផ្លូវមួយសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ទោះជាគ្មានឱកាសក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះក្ដី ។ នោះគឺជាពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់អ្នកស្លាប់ ។ នេះគឺជាជម្រើសដែលត្រូវនឹងប្លង់មេ ។
តើប្លង់មេនិយាយអ្វីខ្លះ អំពីលក្ខណៈដែលអំណោយទាន--ពុំមែនជាឥទ្ធិពលបណ្ដោះអាសន្ន ប៉ុន្តែជាអំណោយទានជានិរន្ដន៍--នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ត្រូវបានប្រទានដល់មនុស្ស ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ? តើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងមកលើនរណាម្នាក់បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយស្វ័យប្រវត្តិឬ ? តើព្រះវិញ្ញាណមកដូចជាខ្យល់ ឬតើមានពិធីបរិសុទ្ធដ៏ទេវភាពខ្លះៗ ទម្រង់ដ៏ទេវភាពខ្លះៗ ដែលត្រូវតែមាន ដើម្បីទទួលបានអំណោយទាននេះឬទេ ? ប្លង់មេ ផ្ដល់ចម្លើយ ។
បន្ទាប់ពី ភីលីព បានជ្រមុជទឹកដល់អ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីមួយចំនួន នៅស្រុកសាម៉ារី នោះពេត្រុស និងយ៉ូហាន បានមកដល់ ។ បទគម្ពីរបានបង្ហាញពីលក្ខណៈដែលពិធីបរិសុទ្ធនោះ ត្រូវធ្វើឡើងថា ពាក្យដកស្រង់ ៖ « ដូច្នោះ [ ពេត្រុស និងយ៉ូហាន] ក៏បានដាក់ដៃលើគេហើយគេបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ » (កិច្ចការ 8:17; អក្សរទ្រេតបន្ថែម) ។
ទម្រង់ការដូចគ្នានេះ ត្រូវបានធ្វើតាម បន្ទាប់ពីប៉ុល បានជ្រមុជទឹកដល់អ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មី នៅអេភេសូរ ៖
« កាលបានឮដូច្នោះហើយ នោះគេក៏ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវវិញ ។
« រួចប៉ុលដាក់ដៃលើគេ ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានមកសណ្ឋិតលើគេ» (កិច្ចការ 19:5–6; អក្សរទ្រេតបន្ថែម ) ។
ជាថ្មីម្ដងទៀត ប្លង់មេ និងសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺត្រូវគ្នាយ៉ាងឥតខ្ចោះ ។
ទំព័របន្ទាប់ទៀងរបស់ប្លង់មេ អាចនឹងអានថា៖ « ផលផ្លែនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ » ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានប្រទានការសាកល្បងសម្រាប់សេចក្ដីពិតនេះថា ៖ « ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់គេបាន គឺដោយសារផលគេបង្កើត » ( ម៉ាថាយ 7:20) ។ តើផលផ្លែ នៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជាភស្ដុតាងនៅក្នុងប្លង់មេមានអ្វីខ្លះ ?
ទីមួយ ពួកបរិសុទ្ធជំនាន់មុន បានព្យាយាមដើម្បីក្លាយជាប្រជាជនមានសុខភាពល្អ ។ ប៉ុលបានបង្រៀនថា រូបកាយយើង គឺជា « ព្រះវិហារ » ដែលជាផ្ទះនៃវិញ្ញាណរបស់យើង ហេតុដូច្នោះហើយ យើងត្រូវទុកជាបរិសុទ្ធ ៖ « តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា ខ្លួនអ្នករាល់គ្នាជាព្រះវិហារនៃព្រះ ហើយថាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងអ្នករាល់គ្នា ? ( កូរិនថូសទី 1 3:16; សូមមើលផងដែរ កូរិនថូសទី 1 6:19) ។ ដោយសាររឿងនេះ សមាជិកសាសនាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទ មានច្បាប់សុខភាពជាក់លាក់ ដែលគេគោរពតាម ដូចជាបម្រាមអំពីការផឹកស្រា ដែលមានក្នុងអេភេសូរ 5 និង ធីម៉ូថេទី 1 3 ។ ស្របតាមច្បាប់ដ៏ទេវភាពនៃការប្រព្រឹត្តនឹងរូបកាយរបស់យើងដូចជាព្រះវិហារនេះ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានទទួលច្បាប់សុខភាពមួយមកពីព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់សមាជិកនៃសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលស្គាល់ថាជា ពាក្យសម្ដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ។ ជាលទ្ធផលនៃការរស់នៅតាមច្បាប់សុខភាពនេះ ការសិក្សាដដែលៗមួយ បានបញ្ជាក់ថា ពួកអិល.ឌី.អេស គឺជាមនុស្សដែលមានសុខភាពល្អបំផុតក្នុងពិភពលោក ។ នេះគឺជាផលមួយនៃការរស់នៅតាមច្បាប់សុខភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។
ទីពីរ ផលនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺអព្ភូតហេតុវា និងអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ។ វាមានកត់ត្រាពីមួយទំព័រទៅមួយទំព័រក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។ វាជាភស្ដុតាងមួយថា ព្រះចេស្ដានៃព្រះ មានក្នុងសាសនាចក្រព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើលហេព្រើរ 2:4) ។ ប៉ុន្តែជាអកុសល ដោយការចាប់ផ្ដើមនៃការក្បត់សាសនា អព្ភូតហេតុទាំងឡាយបានរលាយបាត់ទៅ -- អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្របានត្រៀមខ្លួនទទួលស្គាល់វា ហើយអ្នកស្ដារសាសនាឡើងវិញ បានទទួលយកវា ។ ប៉ុល ចនសុន ជាអ្នកកត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រ បានសង្កេតឃើញថា ពាក្យដកស្រង់ ៖ « វាត្រូវបានទទួលស្គាល់ យ៉ាងហោចណាស់ចាប់តាំងពីជំនាន់នៃរាជាធិរាជ [មានន័យថា ជំនាន់របស់ ខនស្ទេនធិន ] ដែល ‹ សម័យកាលនៃអព្ភូតហេតុ › បានកន្លងផុតទៅ ដែលពួកអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទាន ពុំអាចផ្សាយដំណឹងល្អទៀត ដូចពួកសាវក ដោយជំនួយមកពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យនោះទេ » ។ 5
ហេតុអ្វីក៏គ្រានោះមកដល់ ជាពេលដែលគ្មានអព្ភូតហេតុ និងគ្មានអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណដូច្នេះ ? ដោយសារដើមឈើ ដែលផ្ដល់ផលផ្លែ ឈ្មោះថា សាសនាចក្រព្រះគ្រីស្ទ ពុំមាននៅលើផែនដីទៀត ហើយ ចន វ៉េសល្លី បានកត់សម្គាល់អំពីអវត្តមាននៃអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណពីព្រះវិហារ ក្នុងជំនាន់របស់គាត់ថា ពាក្យដកស្រង់ ៖ « វាពុំឃើញមាន អំណោយទានដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មានក្នុងព្រះវិហារតាមធម្មតា អស់រយៈពេលជាងពីរ ឬបីសតវត្សន៍មកហើយ » ។ 6
វាល្មមនឹងនិយាយថា ខ្ញុំអាចធ្វើបន្ទាល់ ដូចអ្នករាល់គ្នាជាច្រើនថា នេះគឺជាជំនាន់នៃអព្ភូតហេតុ និងអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ក្នុងសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក៏ដូចជាវាមានក្នុងសាសនាចក្រពីដើមរបស់ទ្រង់ ។
មានផលទីបី--ដែលប្លង់មេនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ កត់ត្រានូវដំណើររឿងជាច្រើនអំពីពួកទេវតា និងការនិមិត្ត ។ មនុស្សមួយចំនួន បានមើលដោយសង្ស័យនៅសព្វថ្ងៃនេះ ចំពោះព្រះវិហារដែលប្រកាសអះអាងពីពួកទេវតា និងការនិមិត្ត ប៉ុន្តែពេលធ្វើដូច្នោះ គេភ្លេចថា ពួកទេវតា និងការនិមិត្ត គឺជាចំនុចសំខាន់មួយនៃសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ៖ ទេវតា បានប្រាប់ទៅម៉ារា អំពីកំណើតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ, ពួកទេវតាបានមកជួប ពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន នៅលើភ្នំប្រែរូប, ទេវតាបានដោះលែងពេត្រុស និងយ៉ូហានចេញពីគុក, ទេវតាមានបន្ទូលទៅ កូនីលៀស, ទេវតា ព្រមានប៉ុលអំពីការវិនាស, ទេវតាមកជួបយ៉ូហាន អ្នកទទួលវិវរណៈ, ការនិមិត្តរបស់ស្ទេផាន អំពីព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា, ការនិមិត្តរបស់យ៉ូហានអំពីថ្ងៃចុងក្រោយ, និងជាច្រើនទៀត ។ ពុំគួរសួរសំណួថា « តើសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជាសាសនាចក្រពិត ដែលមានពួកទេវតា និងការនិមិត្តដោយរបៀបណា? ឡើយ តែគួរបែរមកសួរថា « តើមានព្រះវិហារណាមួយសព្វថ្ងៃនេះ អាចអះអាងថាជាសាសនាចក្រពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ លើកលែងតែមានពួកទេវតា និងការនិមិត្ត-- ដូចជាសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដូចជាវាបានបង្ហាញនៅក្នុងប្លង់មេរបស់ទ្រង់បានដោយរបៀបណា ?
មានផលផ្លែដទៃទៀតជាច្រើន ត្រូវគ្នានឹងសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ៖
វាគឺជាព្រះវិហារមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា-- ពួកសាវក ត្រូវបានបញ្ជាឲ្យ « ទៅ ហើយបង្រៀនគ្រង់ទាំងសាសន៍ » ( ម៉ាថាយ 28:19) ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាង 80,000 កំពុងបំពេញតាមបញ្ជានោះ ហើយបានផ្ដល់ផលផ្លៃនៃការធ្វើដូច្នោះ ។
វាគឺជាព្រះវិហារមានសីលធម៌-- ប្លង់មេបង្រៀនយើងថា ពួកបរិសុទ្ធជំនាន់មុនក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានបញ្ជាឲ្យស្លៀកពាក់រមទម្យ ហើយចៀសវាងពីទំនាក់ទំនងមុនពេលរៀបការ ។ តើមានព្រះវិហារប៉ុន្មាន ដែលពុំគ្រាន់តែបង្រៀនគោលលទ្ធិទាំងនេះ តែរស់នៅតាមវានោះ ?
សាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះវិហារដែលផ្ដោតលើគ្រួសារ ។ ស្វាមី ត្រូវបានបញ្ជាឲ្យស្រឡាញ់ និងពិតត្រង់ចំពោះភរិយារបស់ពួកគេ ( សូមមើល អេភេសូរ 5:23–25) កុមារតូចៗ ត្រូវបានបញ្ជាឲ្យគោរពដល់ឪពុកម្ដាយពួកគេ ( សូមមើលអេភេសូរ 6:1) ហើយប៊ីស្សព ត្រូវបានបញ្ជាឲ្យគ្រប់គ្រងផ្ទះរបស់ពួកគេឲ្យបានល្អ ( សូមមើល ធីម៉ូថេ 3:4–5) ។ សព្វថ្ងៃ សាសនាចក្ររបស់យើង គឺដូចជាសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជា ព្រះវិហារដែលផ្ដោតលើគ្រួសារសព្វថ្ងៃនេះ ។ ផលផ្លែនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានកត់ត្រាយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុងគម្ពីរប៊ីព ហើយត្រូវគ្នានឹងសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ ។
ព្រះគ្រីស្ទ បានស្ថាបនាសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី ប៉ុន្តែទំព័រចុងក្រោយនៃប្លង់មេ បង្ហាញថា វាមានបណ្ដាញមួយភ្ជាប់ទៅស្ថានសួគ៌--ដែលហៅថា វិវរណៈព្រះ ។ បើគ្មានបណ្ដាញនេះ សាសនាចក្រនឹងដូចជាមនុស្សម្នាក់ដែលដឹកនាំអង្គការមួយ ដែលគ្រប់គ្រងដោយអំណាចនៃហេតុផល ពុំមែនដោយវិវរណៈទេ ។ ព្យាការីអេម៉ុស បានប្រកាសថា « ពិតប្រាកដជាព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់នឹងមិនធ្វើអ្វីដូច្នោះឡើយ លើកតែទ្រង់សម្ដែងឲ្យពួកហោរា ជាអ្នកបម្រើទ្រង់ ឃើញគំនិតលាក់កំបាំងរបស់ទ្រង់ » ( អេម៉ុស 3:7 ) ។ ប៉ុលបានបញ្ជាក់ថា វិវរណៈគឺជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃសាសនាចក្រ ហើយត្រូវមានជាបន្តបន្ទាប់ ត្បិតគាត់បានប្រកាសថា ៖ « ខ្ញុំនឹងនិយាយពីការជាក់ស្ដែង និងការបើកសម្ដែងមកពីព្រះអម្ចាស់ទៀត » ( កូរិនថូសទី 2 12:1; សូមមើលផងដែរ កិច្ចការ 1:2) ។
សាសនាចក្រព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ ត្រូវបានភ្ជាប់ទៅស្ថានសួគ៌ តាមរយៈវិវរណៈជាបន្ដបន្ទាប់ ដែលវាត្រូវនឹងគោលលទ្ធិគ្រឹះនោះ ។ ការប្រកាសរបស់សាសនាចក្រ អំពីការជឿទៅលើរឿងនេះ ត្រូវបានស្គាល់ជា មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿទីប្រាំបួន ដែលអានតទៅ ៖ « យើងខ្ញុំជឿចំពោះការណ៍ទាំងអស់ ដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងមក និង ការណ៍ទាំងអស់ ដែលទ្រង់បើកសម្ដែង នៅពេលឥឡូវនេះ ហើយយើងខ្ញុំជឿថា ទ្រង់នឹងបើកសម្ដែងនូវការណ៍ដ៏ធំ និង សំខាន់ៗជាច្រើន ដែលទាក់ទងទៅនឹងនគរនៃព្រះ » ។
បើមនុស្សម្នាក់ចង់ផ្គូរផ្គងប្លង់មេនៃសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងព្រះវិហារទាំងអស់ក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ គាត់នឹងរកឃើញថាពីចំនុចមួយទៅចំនុចមួយ ពីអង្គការមួយទៅអង្គការមួយ ពីការបង្រៀនមួយទៅការបង្រៀនមួយ ពីពិធីបរិសុទ្ធមួយទៅពិធីបរិសុទ្ធមួយ ពីផលផ្លែមួយទៅផលផ្លែមួយ និងពីវិវរណៈមួយទៅវិវរណៈមួយ នោះនឹងមានតែមួយគត់ដែលត្រូវ-- គឺសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។
បើមនុស្សម្នាក់បដិសេធសាសនាចក្រនេះ បន្ទាប់ពីសិក្សាប្លង់មេហើយ នោះវាហាក់ដូចជាបំផ្លាញគាត់ចំពោះព្រះវិហារផ្សេងៗទៀត ដោយសារគាត់ដឹងច្រើនពេក ។ គាត់នឹងដូចជាពេត្រុស ដែលត្រូវព្រះអង្គសង្គ្រោះសួរថា « អ្នករាល់គ្នាចង់ថយទៅដែរឬ ?» ( យ៉ូហាន 6:67) ។ ពេត្រុស បានតបដោយឆ្លើយដែល គួរតែឆ្លាក់ក្នុងគ្រប់ដួងចិត្ត និងរក្សាទុកក្នុងគ្រប់គេហដ្ឋាន ៖ « តើយើងខ្ញុំនឹងទៅឯអ្នកណាវិញ ? គឺទ្រង់ហើយ ដែលមានព្រះបន្ទូលនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច» ( យ៉ូហាន 6:68) ។
បើនរណាម្នាក់ងាកចេញពីសាសនាចក្រ តើគាត់នឹងទៅឯណា ដើម្បីរៀនអំពីសេចក្ដីពិតដែលបានស្ដារឡើងវិញ ស្ដីអំពីលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដូចបានបើកសម្ដែងក្នុងព្រៃពិសិដ្ឋ, ដង្វាយធួនដ៏ពេញលេញទាំងស្រុង ដូចបានបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន, ការប្រកាសដំណឹងល្អដល់មរណជន, កម្រិតទាំងបីនៃសិរីល្អ និងក្រុមគ្រួសារដ៏អស់កល្បជានិច្ច ? តើគាត់នឹងទៅទទួលពិធីបរិសុទ្ធ ដែលអាចសង្គ្រោះ និងតម្កើងគាត់នៅឯណា ? តើគាត់នឹងទៅមានភរិយា និងកូនៗផ្សារភ្ជាប់នឹងគាត់សម្រាប់ភាពអស់កល្បនៅឯណា ? តើគាត់នឹងទៅឯណា ពេលគាត់ចង់ទទួលការប្រសិទ្ធពរនៃបព្វជិតភាពសម្រាប់ការលួងលោមចិត្ត ឬការព្យាបាលដល់សមាជិកម្នាក់ក្នុងគ្រួសារនោះ ? តើគាត់នឹងទៅរកព្យាការីព្រះនៅឯណា ? គាត់នឹងរកពុំមានឡើយ ត្បិតគោលលទ្ធិ ពិធីបរិសុទ្ធ អំណាច និងព្យាការី មានតែនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ ។
ព្រះវិហារមួយ ពុំអាចមានគោលលទ្ធិ និងពិធីបរិសុទ្ធ ដូចបានស្ដារឡើងតាមរយៈព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ដោយពុំទទួលយកយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលជាមូលដ្ឋានសម្រាប់រឿងនោះឡើយ ។ វាពុំអាចដាច់ចេញពីគ្នាឡើយ ។ វាទៅត្រសង ។ អ្នកពុំអាចនិយាយថា វាមានផ្លែល្អ ហើយដើមអាក្រក់បានទេ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានបង្រៀនសេចក្ដីពិតជាយូរមកហើយថា ៖ « ធម្មតាដើមឈើល្អ មិនដែលបញចេញផលអាក្រក់បានទេ ហើយដើមដែលអាក្រក់ ក៏ពុំអាចនឹងបញ្ចេញផលល្អបានដែរ » (ម៉ាថាយ 7:18) ។ ដោយហេតុនោះ បើផលផ្លែខាងគោលលទ្ធិ ដែលយើងបានពិភាក្សានាយប់នេះ ល្អ នោះដើមដែលវាផ្ដល់ផ្លែ-- មាន យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃសេចក្ដីពិតដែលបានបើកសម្ដែងទាំងនោះ គឺពិតជាល្អ ។ អ្នកពុំអាចមានមួយអត់មួយទេ ។
នៅក្នុងសុន្ទរកថាសន្និសីទទូទៅកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅ អែលឌើរ ប៊ី. អេច. រ៉ូប៊ើត បាននិយាយអំពីការសម្រេចជោគជ័យរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ រួចហើយនិយាយអំពីអ្នករិះគន់របស់យ៉ូសែប ដែលលោកនិយាយថា ៖ « ទៅមុខ! ខ្ញុំនិយាយថា ទៅមុខ ឬយកដៃបិទមាត់នៅស្ងៀម ពេលឈ្មោះរបស់គាត់ត្រូវបាននិយាយ » ។ 7
ការកង្វល់ខាងប្រវត្តិសាស្ត្រ ឬខាងសង្គម ដែលអាចមានមួយចំនួន ជាការផ្ទុយនឹងការពោលខាងវិទ្យាសាស្ត្រ-- ទាំងនេះគឺជាការបង្ហាញខាងៗ ឯវេទិកាកណ្ដាលនោះ គឺជាគោលលទ្ធិ ពិធីបរិសុទ្ធ អំណាចបព្វជិតភាព និងផលផ្លែដទៃទៀតនៃសាសនាចក្ររបស់យើង ជាអ្វីៗជាច្រើនដែលយើងបានពិភាក្សាយប់នេះ ។ ប៉ុន្តែមនុស្សខ្លះ អាចនឹងតបថា « ខ្ញុំជឿលើការណ៍ទាំងអស់នេះ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំឆ្លើយតបនឹងការរិះគន់ និងសំណួរជាក់លាក់របស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ?
មេធាវីម្នាក់ ដឹងថា បន្ទាប់ពីព្រះរាជអាជ្ញា បង្ហាញសាក្សីសំខាន់របស់គាត់មក នោះករណីទាស់នឹងចុងចោទ ឈានចូលទៅក្នុងពន្លឺដ៏អាក្រក់បំផុត ។ នរណាម្នាក់ដែលឆាប់នឹងកាត់ក្ដីត្រង់ចំណុចនោះ អាចនឹងកំណត់ថាចុងចោទមានទោស ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកបាតុភូមិដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយបានកើតឡើងក្នុងតុលាការ ។ មេធាវីចុងចោទ ចាប់ផ្ដើមចោទសួររបស់គាត់ដល់សាក្សីដដែលនេះ ហើយជាញឹកញាប់នឹងកើតមានដូចទៅ ៖ ចម្លើយច្បាស់លាស់របស់សាក្សី ចាប់ផ្ដើមស្លោកទៅវិញនៅក្រោមសម្ពាធនៃការចោទសួរ ។ សាក្សីដែលបង្ហាញថាគ្មានសង្ស័យសោះ ឥឡូវបានស្ដែងថាមាននូវចំនុចមិនស្របគ្នា និងមានចន្លោះប្រហោងក្នុងការនឹកចាំពីព្រឹត្តការរបស់គាត់ ។ រឿងដែលហាក់ដូចជាច្បាស់លាស់របស់សាក្សី ចាប់ផ្ដើមប្រេះស្រាំដោយសំណួរថ្មីៗនិមួយៗ ដែលបានចោទសួរដល់គាត់ ។ សាក្សីអាចទប់ទល់នឹងសំណួរទន់ភ្លន់របស់ព្រះរាជអជ្ញា របស់គាត់ ប៉ុន្តែនៅពេលសំណួរចំៗមកពីបដិភាគី គាត់មិនអាចទប់ទល់នឹងការសួរខ្លាំងៗ ឬការសួរដោយសង្កត់របស់ពួកគេទេ ។ នៅពេលការចោទសួរ បានបញ្ចប់ សាក្សីអាចនឹងត្រូវបង្ខូចឈ្មោះយ៉ាងខ្លាំង ។ អ្នកសង្កេតមើល ដែលពីមុនហៀបនឹង « ចង » មេធាវីចុងចោទ ឥឡូវមើលឃើញដោយខ្សែភ្នែកផ្សេងទៅលើភាពស្លូតត្រង់ទាំងស្រុងរបស់មនុស្សនោះ ។
យ៉ាងណាមិញ ការរិះគន់មួយចំនួន ចោលសំណួរដល់សាសនាចក្រ ដែលប៉ុនប៉ងនឹងដាក់សាសនាចក្រឲ្យនៅក្នុងពន្លឺដ៏អាក្រក់បំផុត ។ ប៉ុន្តែសំណួរ មានមុខពីរ ។ 8 សាក្សីសំខាន់របស់ព្រះរាជអជ្ញា គឺពុំស៊ាំនឹងការចោទសួរទេ ទាំងវាពុំមែនជាអ្នករិះគន់ដ៏ខ្លាំងរបស់សាសនាចក្រដែរ ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់ឃើញមានអ្នកបង្ខូចណាម្នាក់ អាចផ្ដល់ចម្លើយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្កប់ស្កល់នៅក្នុង « ការចោទសួរ » ចំពោះសំណួរដូចខាងក្រោមនេះទេ ៖
ទីមួយ តើយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ដឹងរបៀបដើម្បីស្ដារគោលលទ្ធិ និងពិធីបរិសុទ្ធមកពីគម្ពីរប៊ីប ដូចជាគោលលទ្ធិនៃការមានជីវិតមុនជីវិតនេះ, លក្ខណៈពិតរបស់ព្រះ, ដំណឹងល្អត្រូវផ្សាយដល់មរណជន និងអ្វីៗជាច្រើនទៀត នៅពេលដែលគោលលទ្ធិ និងពិធីបរិសុទ្ធដូច្នេះ ពុំមានបង្រៀនដោយព្រះវិហារនានានៅជំនាន់គាត់ផងនោះ ? ហេតុអ្វី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលរកឃើញ ហើយស្ដារវាឡើងវិញដូច្នេះ ? ទោះជាគាត់ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាមនុស្សពូកែខាងទេវវិទ្យាក្ដី តើគ្មានមនុស្សផ្សេង ដែលពូកែ នៅក្នុង 1800 ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីការបម្រើរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទេឬអី ?
ទីពីរ បើសាសនាចក្រនេះ ពុំមែនជាសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ចុះហេតុអ្វីក៏សាសនាចក្រនេះ មានផលផ្លែដូចគ្នានឹងសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមាន អព្ភូតហេតុ និង អំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ, វិវរណៈថ្មីៗមកពីពួកសាវក និងព្យាការី, ពួកទេវតា និងការនិមិត្ត, មនុស្សសុខភាពល្អ, មនុស្សមានសីលធម៌, មនុស្សដែលមានចិត្តផ្សព្វផ្សាយសាសនា, និងមនុស្សដែលផ្ដោតទៅលើគ្រួសារយ៉ាងខ្លាំងដូច្នេះ ? តើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពុំប្រកាសពីសេចក្ដីពិតទេឬអី? ថា « អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់គេបាន គឺដោយសារផលគេបង្កើត » (ម៉ាថាយ 7:20)។
ប្រាកដណាស់ មានសំណួរជាច្រើនទៀតក្នុងការចោទសួរ អាចត្រូវបានសួរ ។ មានសំណួរជាក់លាក់ ដែលលើកដាក់គ្នា-- ដែលសំខាន់ វាបង្កើតជាចំនុចសំខាន់នៃបញ្ហាមួយ ។ វាល្មមនឹងនិយាយថា សំណួរខ្លះ មានសារសំខាន់ខ្លាំងជាងសំណួរខ្លះទៀត ។ បើអ្នកដឹងថា យ៉ូសែបស្ម៊ីធ បានស្ដារការបង្រៀនខាងគម្ពីរប៊ីប និងពិធីបរិសុទ្ធដែលមាននៅខាងដើម បើអ្នកដឹងថា សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ មានផលផ្លែដូចគ្នានឹងសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ឬបើអ្នកដឹងថា ព្រះគម្ពីរមរមន គឺជាគម្ពីរដើមពីព្រះ នោះអ្នកដឹងថា យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ គឺជាព្យាការីម្នាក់ ។ ហើយបើយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ គឺជាព្យាការីម្នាក់ នោះសាសនាចក្រនេះ គឺជាសាសនាចក្រដែលពិត ហើយសកម្មនៅលើផ្ទៃផែនដី-- នោះរាល់សំណួរផ្សេងទៀត ជាបង្គោលធ្វើការប្រៀបធៀប ។ វាគឺដូចជាតុលាការកំពូល ដែលគ្រប់គ្រងលើរឿងក្ដីមួយអញ្ចឹង ។ នៅចំនុចនោះ រាល់ការសម្រេចចិត្តរបស់សាលាឧទ្ទរ ចំពោះការផ្ទុយ រាល់សំណួររិះគន់ទាំងអស់ ទោះជាគេមាន ការស្ទង់ ឬការផ្គុំ ឬការកំសាន្ដយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏លែងជាកត្ដាចម្បងក្នុងសមីការសេចក្ដីពិតទៀតហើយ ។ ហេតុអ្វី ? ដោយសារអ្នកបានឆ្លើយសំណួរគន្លឹះ ដែលជាបង្គោលគ្រឹះចំពោះការយល់ដឹងសេចក្ដីពិតរួចទៅហើយ ។
វាល្មមនឹងនិយាយថា ខ្ញុំអាចរស់នៅជាមួយនឹងមនុស្សពុំល្អឥតខ្ចោះមួយចំនួន ក្នុងចំណោមព្យាការីនៃព្រះ ដូចដែលបានទន្ទឹងប៉ងទុកជាមុនអញ្ចឹង ។ ខ្ញុំអាចរស់នៅជាមួយនឹងការរកឃើញខាងវិទ្យាសាស្ត្រមួយចំនួន ដែលផ្ទុយនឹងព្រះគម្ពីរមរមន នោះពេលវេលា នឹងកែប្រែរឿងនោះ ។ ហើយខ្ញុំអាចរស់នៅនឹងមនុស្សមួយចំនួនដែលហាក់ដូចជាខុសប្រក្រតីខាងប្រវត្តិសាស្ត្រ ពួកគេមានភាគតូចក្នុងទេសភាពទាំងស្រុងនៃសេចក្ដីពិត ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំពុំអាចរស់នៅ ដោយគ្មានសេចក្ដីពិតខាងគោលលទ្ធិ និងពិធីបរិសុទ្ធ ដែលបានស្ដារឡើងវិញដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានទេ ខ្ញុំពុំអាចរស់នៅដោយគ្មានបព្វជិតភាពព្រះ ដើម្បីប្រទានពរដល់គ្រួសារខ្ញុំបានទេ ហើយខ្ញុំពុំអាចរស់នៅដោយមិនដឹងថា ភរិយាខ្ញុំ និងកូនៗ ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់នឹងខ្ញុំដល់អស់កល្បជានិច្ចឡើយ ។ នោះជាជម្រើសដែលយើងប្រឈម--សំណួរគ្មានចម្លើយមួយចំនួនក្នុងដៃម្ខាង ដែលផ្ទុយពីភាពច្បាស់លាស់ជាច្រើនខាងគោលលទ្ធិ និងអំណាចនៃព្រះលើផែនដីក្នុងដៃម្ខាងទៀត ។ ហើយចំពោះខ្ញុំ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមចំពោះអ្នកថា ជម្រើសគឺងាយស្រួល ហើយសមហេតុផល ។
ខ្ញុំថ្លែងជាសាក្សីថា សាសនាចក្រដែលអ្នកនឹងធ្វើជាអធិបតីនៅថ្ងៃមួយ កាន់ព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ ដោយសារវាមានអង្គការដែលបានអនុម័តដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ពិធីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ អំណាចរបស់ទ្រង់ ផលផ្លែរបស់ទ្រង់ និងវិវរណៈជាបន្តបន្ទាប់របស់ទ្រង់ ដែលទាំងអស់នេះ គឺមាននៅក្នុងប្លង់មេដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ។ សូមឲ្យយើងមានកែវភ្នែកខាងវិញ្ញាណដើម្បីមើលឃើញលទ្ធផល រវាងប្លង់មេ និងសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទសព្វថ្ងៃនេះ ត្បិតវាគឺជាសាក្សីដ៏រឹងមាំមួយរបស់ព្រះចំពោះយើង ។ អំពីការណ៍នេះ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាមែន ។
© ឆ្នាំ 2014 ដោយ Intellectual Reserve, Inc ។ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ អនុមតិការបកប្រែ ៖ 9/13 ។ 9/13 ។ ការបកប្រែនៃ តើប្លង់មេនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាអ្វី ? Cambodian ។ PD50051805 258